«Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἡμῶν.»Κατὰ
τὴν ἑορτὴ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου 25-5-2021 ὁμιλία Γέροντος Γαβριὴλ στὴν Ι. Μ. Ὁσίου Δαβίδ...
Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος:«Δὲν ὑπάρχει χαρτί, οὔτε μολύβι γιὰ νὰ μπορέσει νὰ γράψει κανεὶς τὰ ἄπειρα θαύματα τοῦ Ὁσίου Δαυὶδ καὶ τοῦ Θείου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου».
Δύο Ὀκτωβρίου τοῦ 1967, ὁ Γέροντας Ἰάκωβος, ὁ Ἅγιος, πλέον, τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἅγιος Ἰάκωβος, βρισκόταν στὴ Χαλκίδα, στὴν Κλινική του «Σούλα». Ταλαιπωρίες ὑπῆρχαν καὶ ἔπρεπε νὰ χειρουργηθεῖ. Τὸν ἐτοιμάζαν γιὰ χειρουργεῖο, τέσσερις ἐγχειρήσεις ἐπρόκειτο νὰ κάνει.
Ἐκεῖνος πάντα γιὰ ὅπλο του, γιὰ βοήθειά του, γιὰ σύνδεσμο μὲ τὸ Θεὸ εἶχε τὴν προσευχή. Ἡ προσευχή, ὅπως ἔλεγε κι ὁ Ἅγιος Γέροντας Κύριλλος, παντρεύει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ Θεό τους κάνει Ἕνα, Θεὸ καὶ ἄνθρωπο.
Προσευχήθηκε ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος στὸν Ὅσιο Δαυίδ, αὐτὸν τὸν τόσο ζωντανὸ Ἅγιο καὶ τοῦ λέει:
Ἅγιὲ μοῦ Δαυίδ , ἀσφάλισε τὸ Μοναστήρι σου καὶ ἔλα σὲ 20 λεπτὰ στὴ Χαλκίδα καὶ ὅπως θὰ περνᾶς ἀπ’ τὸ Προκόπι, μὴν ξεχάσεις, σὲ παρακαλῶ, -νόμιζα, λέει, ὅτι ἦταν ἄνθρωπος ποὺ θὰ περνοῦσε ἀπ’ τὸ Προκόπι-, πήγαινε καὶ στὸν Θεῖο Ἰωάννη τὸ Ρῶσο καὶ παρακάλεσέ τον κι ἐκεῖνον νά ‘ρθει μαζί σου γιὰ νὰ μὲ βοηθήσετε.
Σὲ λίγο, στὸ θάλαμο τῆς Κλινικῆς, βρέθηκε ὁ Ἡγούμενός του, ὁ Μακαριστὸς Νικόδημος Θωμᾶς, ἐνάρετος ἄνθρωπος, ἅγιος ἄνθρωπος, ἀπὸ τὴν Κύμη ποὺ ἦταν τότε Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Δαυίδ, Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος τῆς Περιφερείας καὶ ἐφημέριος στὴν Παναγία τὴ Λιμνιά.
Μαζὶ τοῦ ἦταν κι ὁ πατὴρ Χριστόδουλος Τσιμπούκας, μοναχός, ἱερομόναχος τότε τῆς μονῆς τοῦ Ὁσίου Δαυὶδ ποὺ διακονοῦσε, βέβαια, στὴ Μητρόπολη Χαλκίδος καὶ ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ μετέπειτα ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ὁ καθηγητής, ὁ Ἰωάννου καὶ ἄλλοι δάσκαλοι καὶ καθηγητὲς ποὺ γνώριζαν τὸν Γέροντα Ἰάκωβο.
Ὁ πατὴρ Ἰάκωβος, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος «Βλέπω, λέει, τότε ἕναν γέροντα μοναχό, σὰν τὸ δικό μας, τὸν πατέρα Σεραφείμ, τὸ μακαριστό, μὲ τὴν ἄσπρη μακριὰ γενειάδα, μὲ τὸ κουκούλι του, ἱδρωμένο καὶ νὰ λέγει -δίπλα του στεκόταν κι ἕνας νέος ἱερέας, σὰν τὸν πατέρα Χριστόδουλο, λέει, καὶ μοῦ λέγει :
Τί κάνεις Ἰάκωβε; τί κάνεις πάτερ Ἰάκωβε;
Δὲν βλέπετε, ἑτοιμάζομαι γιὰ χειρουργεῖο καὶ εἶναι δύσκολα τὰ πράγματα.
Μὴ φοβεῖσαι, τοῦ λέει, ἐδῶ, ἀπὸ ἐδῶ ὁ Γέρων Δαυίδ, τὸν ὁποῖον κάλεσες καὶ ἀπὸ ἐδῶ ὁ νεότερος, ὁ Θεῖος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος. Μᾶς κάλεσες καὶ ἤρθαμε νὰ σὲ βοηθήσουμε.
Τοὺς εἶδα ὁλοζώντανους τοὺς Ἁγίους, ἔλεγε. Εἶπα στὸ Γέροντα τότε:
Δὲν βλέπετε τοὺς Ἁγίους;
Πάτερ Ἰάκωβε, τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λές; μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας, εἶσαι φοβισμένος καὶ φαντασίες βλέπεις;
Τότε ὁ Ἅγιος Δαυίδ μου εἶπε:
-Μὴ στενοχωρεῖσαι πάτερ Ἰάκωβε αὐτοὶ δὲν μᾶς βλέπουν, ἐμεῖς ὅμως ἤρθαμε νὰ σοῦ συμπαρασταθοῦμε.
Σὲ λίγο ἔρχεται ἕνας νοσηλευτὴς ἀπὸ τὸ χειρουργεῖο:
Ἔλα πάτερ μου, τοῦ λέει, ἔλα νὰ σὲ πάω στὸ χειρουργεῖο, σὲ θέλει ὁ κύριος Καλοχέρης, ὁ γιατρός, ὁ χειρουργός.
Μὲ πήγανε στὸ χειρουργεῖο, προπορεύθηκε, ὁ Ὅσιος Δαυίδ, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ μπαστούνι του ἄνοιγε τὶς πόρτες τοῦ χειρουργείου. Μὲ τὰ ροῦχα πῆγα, λέει, μὲ τὸ ἀντερί, μὲ βάλαν στὸ χειρουργικὸ τραπέζι, ἀλλὰ ξαφνικὰ ἀκούω:
ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ...ΤΡΕΞΤΕ…
Μοῦ σχίσανε τὰ ροῦχα καὶ ἀντὶ γιὰ μιὰ ἐπέμβαση γίναν τέσσερις ἐπεμβάσεις.
Ὅταν μὲ τὸ καλό, λέει, βγῆκα ἀπὸ τὸ Νοσοκομεῖο πέρασα ἀπὸ τὸ Προκόπι, πρὶν ἀνέβω στὸ Μοναστήρι, νὰ εὐχαριστήσω τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸ Ρῶσο. Ὅμως, ἐν τῷ μεταξύ, ἐγὼ πάντα ἔλεγα, λέει, «Τί καλὸς γιατρὸς εἶναι αὐτὸς ὁ κύριος Καλοχέρης, τί καλὸς γιατρός!»
Ὁπότε ὅταν ἔφτασα στὸ Θεῖο Ἰωάννη τὸ Ρῶσο καὶ τὸν εὐχαρίστησα μοῦ εἶπε, ὁλοζώντανος Ἅγιος, :
Πάτερ Ἰάκωβε ὅλο «Τί καλὸς γιατρὸς ὁ κύριος Καλοχέρης καὶ τί καλὸς γιατρὸς ὁ κύριος Καλοχέρης», ἔλεγες, «ἐμεῖς διετάχθημεν ἀπὸ τὸν Θεό, ὁ Θεῖος Δαυὶδ κι ἐγώ, ὁ Ἰωάννης ὁ Ρῶσος. Ἐὰν ἐμεῖς δὲν σὲ βοηθούσαμε, ἐὰν ἐγὼ δὲν σὲ βοηθοῦσα, ποὺ μὲ κάλεσες καὶ διετάχθην ἀπὸ τὸ Θεὸ τὸ λεπίδι τοῦ κυρίου Καλοχέρη δὲν μποροῦσε νὰ σοῦ κάνει τίποτε. Ἦταν νὰ φύγεις σήμερον καὶ ὁ Θεὸς σὲ ἄφησε γιὰ τὴν αὔριον».
Ἦταν νὰ φύγει ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1967 καὶ ὁ Θεὸς τὸν κράτησε ἄλλα 24 χρόνια γιὰ νὰ διακονεῖ μὲ τὴν καρδιά του τὸν ἴδιο τόν Θεὸ καὶ τοὺς πιστοὺς ἀνθρώπους, μέχρις ἐξαντλήσεως.
Καὶ πάλι τὸ 1980 ὑπέστη πιὸ δύσκολη ταλαιπωρία, Καρκίνος, ἔλεγε, κάπου χαμηλά, δὲν μοῦ λέγανε, βέβαια, ἐμένα. Κάνανε βιοψία καὶ εἴπανε «Δὲν ἔχει ζωὴ ὁ παππούλης». Ὅμως καὶ πάλι αὐτοὶ οἱ ζωντανοὶ Ἅγιοι, προστάτες καὶ συμπαραστάτες τῆς ζωῆς μας, ὁλοζώντανοι, ἐμφανίστηκαν στὸ Νοσοκομεῖο καὶ μοῦ εἶπαν:
Καὶ πάλι ἤρθαμε νὰ σὲ βοηθήσομε πάτερ Ἰάκωβε.
Καὶ ἀπ’ τό '80 ἔφτασε τό '91, 21η Νοεμβρίου 1991.
Ἅγιος τοῦ 17ου ἀρχὲς τοῦ 18ου αἰῶνος ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος, 1690 γεννήθηκε 1730 κοιμήθηκε, 40 ἐτῶν. Ὅμως παραμένει ζωντανὸς στὶς συνειδήσεις ὅλων τῶν πιστῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τὰ ἄπειρα θαύματα ποὺ τελοῦσε καὶ τελεῖ καθημερινῶς καὶ τὰ ὁποῖα εἶναι καταγεγραμμένα καὶ τὰ ὁποῖα οἱ πιστοὶ ὁμολογοῦν γιὰ νὰ δοξάσουν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ.
Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος:
«Δὲν ὑπάρχει χαρτί, οὔτε μολύβι γιὰ νὰ μπορέσει νὰ γράψει κανεὶς τὰ ἄπειρα θαύματα τοῦ Ὁσίου Δαυὶδ καὶ τοῦ Θείου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου».
Κάποτε, ὅταν τὸν κάλεσαν νὰ ἀλλάξουν τὴ φορεσιὰ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου, γιατί κατὰ καιρούς, ὅταν ἐκεῖνος εἰδοποιεῖ νὰ ἀλλάξουν τὴ φορεσιά του τὴν ἀλλάζουν, καλέσανε καὶ τὸν Ἅγιο Ἰάκωβο νὰ συμμετάσχει σ' αὐτὴ τὴν ἀλλαγὴ τῶν ἐνδυμάτων τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου.
Τί νὰ σᾶς πῶ, Πατέρες μου, τὸ σῶμα τοῦ εὐλύγιστο καὶ μὲ θερμοκρασία ζωντανοῦ ἀνθρώπου. Ἐκεῖνος μᾶς βοηθοῦσε νὰ τὸν ἀλλάξουμε.
Ὁ κύριος Ἐμμανουὴλ Ἐμμανουηλίδης, πρώην Ἀεροπαγίτης, ἐπὶ τιμῇ, ὁμολογοῦσε: χρειάστηκε νὰ φύγει γιὰ τὴν Ἀμερικὴ νὰ κάνει ἐπέμβαση σοβαρότατη, στὴν καρδιά του. Οἱ συνάδελφοί του ἐνημέρωσαν τὸν Γέροντα Ἰάκωβο, ὁ μακαριστὸς πατὴρ Δημήτριος Τζούμας, Ἀεροπαγίτης κι ἐκεῖνος καὶ στὴ συνέχεια Κληρικὸς τῆς Ἐκκλησίας γι’ αὐτὴν τὴν ταλαιπωρία καὶ τὴ σοβαρὴ ἐπέμβαση τοῦ κυρ Μανώλη.
Ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἰάκωβος, ὅπως ἔκανε πάντα, στάθηκε στὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Δαυὶδ καὶ τοῦ λέει:
Ἅγιὲ μοῦ Δαυὶδ τρέξε, θέλω νὰ πᾶς στὴν Ἀμερική, νὰ βοηθήσεις τον κυρ Μανώλη.
Κι ἐκεῖνος, λέει, τοῦ ἀπήντησε :
Ποῦ μὲ στέλνεις πάτερ Ἰάκωβε, εἶναι πολὺ μακριὰ γιὰ νὰ πάω ἐκεῖ.
Καὶ ἡ ἁπλὴ καὶ καθαρὴ καὶ ἄδολη καρδιὰ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου του εἶπε:
Νά, πέρασε καὶ ἀπ’ τὸ Προκόπι, πᾶρε καὶ τὸ Θεῖο Ἰωάννη τὸ Ρῶσο νὰ πᾶτε παρέα, νὰ μὴ σᾶς φανεῖ ἡ διαδρομή.
Καί, πράγματι, λέει, ὁ Ἅγιος Δαυὶδ πῆρε καὶ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸ Ρῶσο καὶ πῆγαν στὴν Ἀμερική.
Στὸ χειρουργικὸ τραπέζι ὁ Κυρ Μανώλης ἀκούει τοὺς γιατρούς -μέσα παρευρίσκετο στὸ χειρουργεῖο καὶ ὁ ἀδερφός του ὁ καθηγητὴς τῆς Ἰατρικῆς καὶ ὁ γιός του, γιατρός, ὁ Χρῆστος Ἐμμανουηλίδης, ποὺ εἶναι Ὀγκολόγος στὴ Θεσσαλονίκη καὶ ἀκούει τὸ χειρουργό, Ἰταλὸ καθηγητή, Διάκο «He is dead, πέθανε».
Τὸν πῆγαν στὸ νεκροθάλαμο τὸν κύριο Μανώλη, ἐκεῖ ὅμως βλέπει τρεῖς ρασοφόρους, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος, ὁ Ἅγιος Δαυὶδ ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἰάκωβος, τὸν ἐπανέφεραν στὴ ζωή.
«Νὰ ἐπανέλθει, νὰ ἐπανέλθει», ἄκουσε Φωνὴ καὶ ἦταν μέγα θαῦμα γιὰ τοὺς γιατροὺς ἡ ἐπαναφορά του στὴ ζωή.
Ὅταν ἐπέστρεψα», λέει, ἦρθα στὸ Μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Δαυὶδ νὰ εὐχαριστήσω. Μόλις εἶδα τὸν πατέρα Ἰάκωβο καὶ πρὶν ξεκινήσω νὰ τοῦ πῶ μοῦ εἶπε, λέει, :
Τὸ ξέρω, τὸ ξέρω, ἦρθε ὁ Ὅσιος Δαυὶδ καὶ ὁ Θεῖος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος. Ὅταν τοῦ εἶπα τοῦ Ὁσίου Δαυὶδ νὰ περάσει ἀπὸ τὸν Ἄη Γιάννη τὸ Ρῶσο ὁ Ἀη Γιάννης ὁ Ρῶσος, λέει, εἶπε
«Ναί, ναὶ θὰ πάω κι ἐγὼ γιατί κάθε φορὰ ποὺ ἔρχονται πάνω στὸ Μοναστήρι νὰ προσκυνήσουν περνᾶνε ἀπὸ τὸ Προσκύνημά μου καὶ μὲ προσκυνοῦν, μὲ τιμοῦν καὶ μὲ χαιρετίζουν κι ἐμένα. Κι ἐγὼ θὰ τοῦ τὸ ἀνταποδώσω».
Γιὰ σκεφτεῖτε πόσο ὑπολογίζουν οἱ Ἅγιοί μας τὴν τιμὴ ποὺ τοὺς ἀπονέμουμε καὶ μᾶς τὴν ἀνταποδίδουν χιλιοπλάσια ἀπ’ τὴν ἀγάπη τους. Ἔτσι μάθαν ἐκεῖνοι, νὰ ζοῦν μὲ ἀγάπη, μόνο μὲ ἀγάπη, γιὰ τὸ Θεὸ καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο.
Κι ἔτσι μέχρι καὶ σήμερα ὁ κύριος Μανώλης ζεῖ. Ζεῖ καὶ δοξολογεῖ τὸ Ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅταν, μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου καὶ ἐπειδὴ μετὰ ἀπὸ 13 ἡμέρες κοιμήθηκε καὶ ὁ Ἅγιος Πορφύριος καὶ μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια καὶ ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ἐν τῷ μεταξὺ καὶ ὁ Γέροντας Γεράσιμος ὁ Μικραγιαννανίτης, ὁ ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ ἄλλοι Ἅγιοι Πατέρες, τὸν κυρ Μανώλη τὸν ἔπιασε τὸ παράπονο καί, προσευχόμενος, εἶπε:
Τί θὰ γίνουμε, τώρα ἐμεῖς, πάτερ Ἰάκωβε, μείναμε ὀρφανοί, ποιόν θὰ ἔχομε;
Καὶ βλέπει μέσα στὸ γραφεῖο του, ὁλοζώντανο, τὸ Γέροντα Ἰάκωβο, τὸν Ἅγιο Ἰάκωβο καὶ τοῦ λέει:
Κυρ Μανώλη μου, εἶσαι καὶ Ἀεροπαγίτης… εἶσαι καὶ λίγο κουτός, μὲ συγχωρεῖτε. Ὅταν ἐρχόσασταν στὸ Μοναστήρι καὶ ἤμουνα στὴ ζωὴ καὶ μοῦ θέτατε τὰ αἰτήματά σας, γονάτιζα μπροστὰ στὸν Ἅγιο Δαυὶδ καὶ τοῦ τὰ μετέφερα κι ἐκεῖνος πήγαινε στὸ Δεσπότη Χριστό. Τώρα ὅ,τι θέλετε πάω ἐγὼ ἀπ’ εὐθείας στὸ Δεσπότη Χριστὸ καὶ τὰ μεταφέρω. Προσέξτε μόνο τὶς συνδέσεις ἀπ’ τὴν μπαταρία σας, κοιτᾶξτε νὰ εἶναι γεμᾶτες οἱ μπαταρίες σας καὶ νὰ μὴν ἔχουν διακοπῆ οἱ συνδέσεις σας.
Ἂν τυχὸν ἔχομε διακοπῆ στὶς συνδέσεις μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, λόγῳ τῶν παθῶν μας, λόγῳ τῶν συνθηκῶν, λόγῳ τῶν διαφόρων ταλαιπωριῶν, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἂς ἐπανερχόμαστε. Δὲν ἔχει τίποτε ἄλλο ἀξία, ὅλα τὰ ἄλλα ἔρχονται καὶ παρέρχονται, φθείρονται, μάταια.
Ἂς εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴ Ζωὴ ποὺ εἶναι ὁ Θεός.
Ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ Κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς καλῆς μας Παναγίας, τῶν Ἁγίων μας, Δαυὶδ καὶ Ἰακώβου, τοῦ Θείου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου, ὅπως τὸν ἀποκαλοῦσε συνεχῶς ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ, τὸ ἔλεγε καὶ γέμιζε τὸ στόμα του, μὲ δέος στεκόταν καὶ μὲ συγκίνηση, νὰ μᾶς σκεπάζουν ὅλους.
Ὅταν κάποτε δύο κυρίες ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ ὁ Στάθης ὁ Γεροστάθης ἀπὸ τὴν Καστανιώτισσα, ἐδῶ τῆς Εὐβοίας ἦρθαν νὰ ἐκκλησιαστοῦν, εἶδαν νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸν τάφο του ὁ γέροντας Ἰάκωβος, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, πρὶν τὴν ἁγιοκατάταξή του, ὁλοζώντανος καὶ εἶπε στοὺς ἀνθρώπους :
Ἔτσι κάνω ἐγώ, βγαίνω ἀπὸ τὸν τάφο, παίρνω μέρος στὴ Θεία Λειτουργία μὲ τοὺς Πατέρες καὶ μετὰ πηγαίνω καὶ μιὰ βόλτα στὸ φίλο μου, τὸ Θεῖο Ἰωάννη τὸ Ρῶσο καὶ πάλι ἐπιστρέφω.
Αὐτὸ ποὺ εἶδε δηλαδὴ στὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸ Ρῶσο νὰ τρέχει, νὰ σηκώνεται ἀπὸ τὴ Λάρνακά του καὶ νὰ τοῦ λέει:
Τρέχω πάτερ Ἰάκωβε, νὰ βοηθήσω τὸν κόσμο ποὺ μὲ καλεῖ...
καὶ νὰ τὸν ξαναβλέπει, νὰ ἐπανέρχεται καὶ νὰ τακτοποιεῖται στὴ Λάρνακά του ὡς ἕνας ἄνθρωπος ζωντανός, τὸ ἴδιο κάνει κι ἐκεῖνος.
Οἱ Ἅγιοι μιμοῦνται ὁ ἕνας τὸν ἄλλον στὶς ἀρετὲς καὶ σὲ ὅλα καὶ στὰ πάντα.
Ἡ Χάρις τους νὰ μᾶς σκεπάζει ὅλους μας. Χρόνια πολλὰ κι εὐλογημένα καὶ νὰ μᾶς σκεπάζουν ὅλους μας ξεχωριστά, τὰ χωριά μας, τὶς πόλεις μας, τὴν Ἑλλάδα μας ὁλόκληρη καὶ νὰ διώξουν κάθε κακὸ καὶ κάθε πειρασμὸ καὶ κάθε σκοτάδι καὶ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ νὰ λούζει τὶς καρδιές μας καὶ ὅλο τὸν τόπο, ὅλη τὴν Ἑλλάδα μας, ὅλο τὸν κόσμο. Ἀμήν!》
ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ Ι.Μ.ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ
(Κήρυγμα κατὰ τὴν ἑορτὴ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου,27/5/2021, στὴν Ι.Μ.Οσίου Δαυίδ)
