100 χρόνια από την έλευση του ιερού σκηνώματος του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου και των Καππαδοκών στην Εύβοια (1924-2024)

Ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι αναγκαίος κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο
Άγιος Ιωάννης Ρώσος: Ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι αναγκαίος κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο. Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος!
Έτσι μίλησε ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος στον π. Ιάκωβο. Διότι ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι αναγκαίος κατά τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσο! Μαρτυρία στους αγίους γέροντες, Ιάκωβο Τσαλίκη και π. Ευμένιο Σαριδάκη.
Ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι αναγκαίος – Αφηγείται ο μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος
Ο Πόλεμος που ξεκίνησε και θα συνεχιστεί είναι μια διέξοδος σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Ο γέροντας μου ο Ιάκωβος ο Τσαλίκης εκοιμήθει το 1991, 21 Νοεμβρίου.
Μήνες πριν την κοίμηση του έπρεπε να πάει στον γιατρό. Και έκανε πάντοτε σταθμό στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο όσοι έχετε πάει στο Προκόπι Ευβοίας. Εκεί είναι άφθαρτο το λείψανο του Αγίου Ιωάννου.
Είναι μεγάλος Άγιος ο Ιάκωβος
Έβλεπε τον Άγιο Ιωάννη και του μιλούσε. Όπως μιλάμε μεταξύ μας. Και του έλεγε ο Άγιος Ιωάννης τα παράπονα του από τους προσκυνητές.
Ότι του λέει έρχονται να με προσκυνήσουν εκατοντάδες αλλά βλέπω μέσα στην καρδιά τους ότι είναι λίγοι που πραγματικά πιστεύουν. Λίγοι μετανοούν. Λίγοι του λέει πάτερ Ιάκωβε είναι αληθινοί Χριστιανοί. Χάλασε του λέει ακόμα και ο χριστιανικός κόσμος.
Ο πάτερ Ιάκωβος: «Άγιε μου Ιωάννη τι θα κάνουμε κι εγώ εξομολογώ συνεχώς και βλέπω τους ανθρώπους πέφτουν αλλά σηκώνονται. Να είμαστε σπλαχνικοί Άγιε μου Ιωάννη».
Του λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος: «Σύντομα θα’ ρθεις μαζί μας και εσύ αλλά μετά πρέπει να γίνει μεγάλος πόλεμος».

100 χρόνια από την έλευση του ιερού σκηνώματος του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου και των Καππαδοκών στην Εύβοια (1924-2024)

Φωτοφραφία : Δημήτρης Τούσης

100 χρόνια από την έλευση του ιερού σκηνώματος του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου και των Καππαδοκών στην Εύβοια (1924-2024)

Αληθινό περιστατικό πού έγινε πέρυσι 15/6/22 από έν Χριστώ αδερφο ιπτάμενο....
Πετούσαν 2 αεροπλάνα τής μοίρας μου κοντά στήν Καρδίτσα γιά άσκηση καί λίγο πρίν γυρίσουν, ό μικρότερος από τούς 2 παθαίνει πολλαπλά ισχαιμικά εγκεφαλικά στήν δεξιά παρεγκεφαλίδα.
Έχει τρομερό ίλιγγο, δέν μπορεί νά εστιάσει τό βλέμμα πουθενά, ούτε μέσα στά όργανα ούτε έξω καί έχει έντονο πονοκέφαλο...
Αυτός λέγεται Ιωάννης.
Στό άλλο αεροπλάνο είναι ό εκπαιδευτής, ό Γιώργος, ό οποίος αρχίζει νά τού μιλάει δίνοντας του οδηγίες καί προσπαθεί άμεσα νά τόν βοηθήσει νά συνέλθει.
Ό Γιάννης τό μόνο πού μπορεί νά κάνει είναι νά εκτελεί στά τυφλά ότι τού λέει ό Γιώργος...
Ό Γιώργος αποφασίζει νά γυρίσουν γιά προσγείωση καί τού λέει
"Κάνε τό σταυρό σου καί ζήτα από τόν Άγιο Ιωάννη τόν Ρώσο νά σέ προσγειωσει"..
Ό Γιάννης αφήνει τά χειριστήρια, κάνει μέ μεγάλη δυσκολία τό σταυρό του καί πιάνει ένα φυλαχτό πού έχει στήν τσέπη του...
10 λεπτά μετά ό Γιάννης προσγειώνεται κανονικά στόν Βόλο χωρίς νά βλέπει σχεδόν τίποτα, ακούγοντας μόνο τίς οδηγίες τού Γιώργου...
Σβήνει τό αεροπλάνο στόν διάδρομο καί λιποθυμάει...
Ό μοίραρχος μας πού είναι καί αυτός πολύ πιστός άνθρωπος, τόν έβγαλε κλαίγοντας από τό κόκπιτ αγκαλιά...
Ό Γιάννης αμέσως πήγε στό νοσοκομείο τού Βόλου καί από αύριο θά μεταφερθεί στό ΓΝΑ γιά παραπάνω εξετάσεις...
Είναι πολύ καλά από χθές τό βράδυ...
Γιά όσους γνωρίζουν οί τεχνικές λεπτομέρειες είναι ανθρωπίνως αδύνατο νά προσπεραστούν...
Ό ίδιος ό Γιάννης δέν ξέρει πώς προσγειώθηκε....
Τόν πήρε λέει ένα χέρι καί τόν κατέβασε...
Ό Χριστός, ή Παναγία καί οί άγιοι μας είναι ολοζώντανοι.. αυτό μπορεί νά τό λέμε συχνά μέ τά λόγια αλλά όταν τό ζήσεις συγκλονίζεσαι!!!!!!
Ευχαριστώ Τόν Θεό πού μάς μιλάει τόσο ζωντανά..... πρός δόξαν Θεού......καί τού Αγίου Ιωάννη τού Ρώσου!!
Δέν φοβόμαστε ΚΑΝΈΝΑΝ μόνο Τόν Άγιο Θεό
Χαίρε Άγιε Ιωάννη πανένδοξε

100 χρόνια από την έλευση του ιερού σκηνώματος του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου και των Καππαδοκών στην Εύβοια (1924-2024) Ο Οσιος Ιωαννης ο Ρωσσος ο Ζωντανος Αγιος του τοπου μας .
Ο προστατης και βοηθος ολων μας.Στη μνημη σου ερχεται πληθος κοσμου απο τα περατα της γης για να σε προσκυνησει και να σε ευχαριστησει !!!!Εσυ ο μεγαλος Γιατρος των ψυχων και των σωματων ας χαριζεις Υγεια Φωτιση Δυναμη και Ευημερια σε ολο τον κοσμο και σε ολα τα παιδια του κοσμου !!!!. Σε ευχαριστω Αι Γιαννη μου για ολα οσα μου εδωσες απλοχερα!!!!Kαποτε δεν ειχα τιποτε στη ζωη μου τωρα εχω τα παντα και σε δοξαζω καθημερινα !!!! Μονο για ενα σε θερμοπαρακαλω νυχτα και μερα κανε ενα θαυμα και για το δικο μου παιδι. Βοηθησε τη δουλη του Θεου σου Μαριαλιτσα να βρεθει το φαρμακο που θα καλυτερευσει την ποιοτητα της ζωης της και εγω η μανουλα της θα ερχομαι καθε χρονο μεχρι τα βαθια μου γεραματα να ρενω το δρομο σου με λουλουδια οπως κανω απο παιδι για να σου δειχνω το θαυμασμο μου και την βαθια πιστη μου στη ΘΕΙΑ ΣΟΥ ΠΑΝΤΟ ΔΥΝΑΜΙΑ !!!!! Σε θερμοπαρακαλω Μεγαλε μου Αγιε ανοιξε και τα δυο σου χερια τωρα πλεον και αγκαλιασε ολα τα παιδια του κοσμου μαζι και τα δικα μου παιδια και χαρισε τους απλοχερα τα ΘΕΙΑ ΔΩΡΑ ΣΟΥ Υγεια Αγαπη Χαμογελο Προοδο και Θεια Ευλογια !!!!! Μεγαλη η χαρη σου Αι Γιαννη μου χιλιες οι δοξες σου εις τους αιωνας !!! !!! ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !!!! ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΟΛΑ !!!!!!!!

100 χρόνια από την έλευση του ιερού σκηνώματος του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου και των Καππαδοκών στην Εύβοια (1924-2024)

Έναν Πατέρα Τριαδικό Θεό, Του οποίου Παιδιά είμαστε όλοι μας, μικροί μεγάλοι, μωρά, νέοι, ηλικιωμένοι, παππούδες και γιαγιάδες, όλοι χωρίς ηλικίες και χρώμα δέρματος. Αδύνατοι, κανονικοί, «γεματούτσικοι», υπέρβαροι, κοντοί, ψηλοί, «χαζούληδες» και «ξύπνιοι», πλούσιοι και φτωχοί. Όλοι. Η Ψυχή δεν τα κοιτά αυτά. Ούτε ο Πατέρας Θεός! Αυτά τα κοιτούν μόνο οι άνθρωποι.Αυτός «Ελέγχει» μόνο την Ψυχούλα αυτή που κουβαλά το Χ σώμα.
Πάμε 50 χρόνια πίσω…
Αξημέρωτα ακόμα σχεδόν, 4ης Ιουνίου του ‘74 μικρό παιδάκι, κάτι συνέβη που με έκανε να μην ξυπνήσω ξανά για τις επόμενες ημέρες. Ίσως άλλο ένα όνειρο, από αυτά που για καλό δεν έβλεπα ποτέ όσο θυμάμαι από δύο ετών τον εαυτό μου. Ίσως. Ίσως και για να γίνει και να αλλάξει την ζωή όλων γύρω μου… με πρώτη την δική μου…
Η μητέρα μου παλεύει να με ξυπνήσει χωρίς αποτέλεσμα. Γονατισμένη κάτω προσπαθεί να με σηκώσει, με γυρίζει προς το μέρος της και κάνω εμετό πάνω της χωρίς αισθήσεις.
Στο Παίδων η Διάγνωση ήταν σαφής. Κλινικά Νεκρή. Ένα Εγκεφαλικό, στον ύπνο, που θα μου στερούσε να ξαναδώ το φως της ημέρας, τους αγαπημένους μου. Για τρία μερόνυχτα ένα μηχάνημα προσπαθούσε να κρατήσει έναν ασθενικό παλμό στην καρδιά. Τα ζωτικά όργανα όμως έπαυαν να είναι «ζωτικά».
Από ψηλά έβλεπα την μητέρα μου να βάζει το χέρι της μέσα από μία στρογγυλή τρύπα που είχε το «πλαστικό» που κάλυπτε όλο το κρεββάτι μου και μου παρείχε παράλληλα οξυγόνο. Άλλα χρόνια τότε. Προσπαθούσε να μου χαϊδεύει το πρόσωπο, να μου κρατά το χέρι όσο άντεχε. Ελπίδα καμία. Έχανε το παιδί της, που όπως της έλεγε και ο τότε γιατρός μου κ. Δοξιάδης (μετέπειτα Υπουργός Υγείας), «το παιδί σας το έχετε χάσει. Και αυτή τη στιγμή που του μιλάτε, μιλάτε σε ένα φυτό». Ποιά Μάνα όμως χάνει την ελπίδα της…
Την επομένη το πρωί, μπαίνει στο δωμάτιο ο κ. Δοξιάδης. Προσπαθεί να της πει πως θα πρέπει να «αδειάσουμε» το κρεββάτι, θα κλείσει το μηχάνημα και να με πάρουν για τα «διαδικαστικά»…
Η μαμά μου πέφτει στα πόδια του. Στα γόνατα τον Ικετεύει δείχνοντας του με τα δάχτυλα της να της δώσει ΜΙΣΗ ελπίδα να κρατηθεί.
Της απαντά: «Μην έχετε Αυταπάτες κυρία μου. Αυτό το παιδί δεν έχει ζωή μέσα του. Θέλετε ένα παιδί φυτό να το κάνετε τι;» και φεύγει…
Οι γονείς μου δεν ήταν ποτέ άνθρωποι της εκκλησίας. Όμως στην Απόγνωση της θυμάται τον Άγιο μας, τον Άγιο στα μέρη μας, τον Άγιο στον οποίο βαπτίστηκα. Τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο.
«Άγιε μου, άρχισε να εκλιπαρεί, πάρτο εσύ το παιδί μου και κάνε ότι θέλεις με αυτό. Εγώ στο δίνω, δικό σου. Αν αποφασίσεις να μου το αφήσεις στην ζωή, εγώ θα το φέρνω κάθε χρόνο στην Χάρη σου την ίδια ημέρα του Εγκεφαλικού, και θα κάνουμε λειτουργία στον Ναό σου. Αν είναι να φύγει, ας είναι μαζί σου. Εγώ στο δίνω»! Κλαίει, Θρηνεί… Όχι ότι είχε ποτέ ελπίδα να ζήσει πολλά χρόνια το παιδί της, πολλά τα υποκείμενα νοσήματα, αλλά δεν περίμενε τόσο ξαφνικά, τόσο μικρό…
Ανάμεσα στους λυγμούς της ακούει πιο δυνατούς παλμούς. Γυρίζει και με βλέπει να προσπαθώ να ανασηκωθώ, μα με εμπόδιζαν τα τόσο σφιχτά σεντόνια πιασμένα γύρω γύρω. Αρχίζει να φωνάζει σαν τρελή, «το παιδί μου, το παιδί μου, το Βασάκι μου». Τρέχοντας καταφθάνουν όλοι, νοσοκόμες, προϊσταμένη, και ο μεγαλογιατρός.
Εγώ έχω ήδη ανοίξει τα μάτια μου και τους κοιτάζω κατάματα.
Μη δίνοντας μου καμία σημασία ο γιατρός δίνει «διαταγή» να κρατάνε την μητέρα μου. «Προθανάτια Αναλαμπή», από στιγμή σε στιγμή τελειώνει…
Μα τι λέτε γιατρέ; λέει η μητέρα μου. Το Βασάκι μας Συνήλθε!
«Κυρία μου, όλοι οι Μελλοθάνατοι πριν, έχουν μία αναλαμπή. Μην έχετε αυταπάτες. ΑΝ αυτό το παιδί ζήσει, εγώ θα κάψω τα πτυχία μου»!
Βάζει τις νοσοκόμες να αφαιρέσουν το πλαστικό και να κλείσουν και την παροχή οξυγόνου και φεύγει.
Εγώ ελαφρά ανασηκωμένη την κοιτάζω χαμογελαστή.
«Μαμά μου; …
Πεινάω…
Και μας Περιμένει και ο Άγιος»!
Βγαίνει έξω η μητέρα μου αλλά αρνούνται να μου δώσουν εξιτήριο. Προθανάτια Αναλαμπή επιμένουν.
Καλεί ταξί και φεύγουμε για τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο.
Μία Προθανάτια Αναλαμπή 50 ετών φέτος.
Τρία Τέσσερα χρόνια μετά το Θαυματουργό αυτό Γεγονός, βρισκόμαστε στον παλιό ξενώνα του Αγίου, παραμονή της Επετείου. Στο μικρό δωματιάκι που εκεί συνήθως έμεναν οι Επισκέπτες Ιερείς. Η μαμά μου με μαλώνει Άδικα. Κλαίω, αλλά η μαμά αρνείται ότι εκείνη έχει το άδικο. Έτσι και κοιμήθηκα με το μαξιλάρι βρεγμένο από τα δάκρυα. Μας χτυπούν 6 το πρωί την πόρτα να ξυπνήσουμε να ετοιμαστούμε, ώστε να πάω να ανοίξω την εκκλησία.
Εγώ ήρεμη πια και η μαμά αυτή τη φορά με δάκρυα.
Της λέω, «μαμά, είδα τον Άγιο. Να σου πω»…
Όχι, όχι, εγώ θα σου πω…
Είχε Εμφανιστεί Ένστολος ο Άγιος μέσα στο μικρό δωματιάκι, με το Ξίφος του, Αυστηρός και σαν θυμωμένος της έλεγε δυνατά και κοφτά.
«Αυτό το παιδί είναι δικό μου! Εσύ μου το έδωσες! Σου το έχω αφήσει ΜΟΝΟ να το Επιτηρείς. Αν δεν μπορείς να το κάνεις σωστά ΘΑ ΣΤΟ ΠΑΡΩ. Μην το μαλώσεις ξανά άδικα, να φανείς Αντάξια αυτού του Έργου. Εγώ είμαι ο Πατέρας της, εγώ Αποφασίζω γι’ αυτή»!
Η μαμά μου προσπαθούσε να δικαιολογηθεί και έκλαιγε, αλλά ο Άγιος Ανένδοτος!
Έτσι και ξύπνησε κλαίγοντας.
Βλέπαμε το ίδιο «όνειρο», μόνο που εγώ που το κρεββατάκι μου ήταν από την πλευρά της πόρτας, έβλεπα τον Άγιο μπροστά στην κλειστή μπαλκονόπορτα, Πανέμορφο μέσα στη λαμπερή στολή του και Αγέρωχο, ενώ η μητέρα μου κάτω στα πόδια του.
«Συγγνώμη παιδάκι μου, Συγγνώμη», έλεγε και ξανάλεγε η μαμά.
Χαρά εγώ τότε. Τρέχω να ανοίξω την εκκλησία του φωνάζοντας «Μπαμπά μου, Μπαμπά μου, ευχαριστώ που με Υπερασπίστηκες»!
Σε όλα αυτά τα 50 χρόνια, αν κάποια φορά η μαμά ξέχναγε το τάμα της να με πηγαίνει στον Άγιο «Μπαμπά μου» και να κάνουμε λειτουργία εκείνη την ημέρα, πάλι του θανατά εγώ, μέχρι να καταλάβει ότι είχε περάσει η ημερομηνία. Άλλες φορές δεν με πήγαινε για να πιστέψουν οι φίλες της, και πάλι «κάτω» εγώ.
Κάπως έτσι αποκτήσαμε μία σχέση «Μπαμπά/Παιδιού» που δύσκολα καταλαβαίνει κάποιος αν δεν το ζήσει. Πόσες φορές πήγα με παράπονα, με πόνο, με θυμό. Ναι, και με θυμό.
Όταν Κοιμήθηκε ο Άγιος παππούλης Σίμων πήγα και του παραπονέθηκα. «Έφυγε» το Στήριγμα μου.
Όταν έχασα τον βιολογικό μπαμπά μου πήγα και του φώναζα «Ζηλιάρη… δεν θέλεις να λέω κανέναν άλλο μπαμπά»!
Άλλες φορές που με αδικούσαν πήγαινα κλαίγοντας και του φώναζα, «εσύ λες και ξαναλές πως δεν θα αφήνεις να με αδικούν. Αφού το επιτρέπεις, έλα και Πάρε με! Πάρε με, γιατί δεν το αντέχω. Δεν θέλω να ζω έτσι, σ’ αυτόν τον κόσμο»!!!
Όμως ο Θεός και οι Άγιοι μας που είναι Ολοζώντανοι Δίπλα μας, δεν έχουν την δική μας «λογική»! Θα περάσεις και Δια Πυρός και Σιδήρου, θα περάσεις και Στιγμές Ανείπωτες. Και θα πονέσεις, θα πληγωθείς, θα ταπεινωθείς, και θα Ανταμοιφθείς με άλλων ειδών «στέφανα»… Όπως έλεγε και ο παππούς Παΐσιος: «Αν δεν χτυπηθείς σαν το χταπόδι, πως θα φύγουν τα μελάνια σου»;
Έχουμε λοιπόν Επέτειο 50 ετών, Μπαμπά Άγιε Ιωάννη εκ’ Ρωσίας και Οφείλω να Ομολογώ την Αγιότητα σου προς Δόξαν Θεού. Ποτέ δεν με άφησες. Ποτέ. Όπως πρόπερσι που ερχόμενη προς Πευκί, μετά την Διασταύρωση Β. Εύβοιας και Ψαχνών μέσα σε δευτερόλεπτα με τύλιξε μία πυκνή ομίχλη που δεν έβλεπα ούτε χιλιοστό έξω από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου, που ήμουν, αν ήμουν πάνω στο δρόμο ή όχι, αν είχε στροφή, δέντρο, αμάξι, άνθρωπο μπροστά μου μέσα στην νύχτα. Να σταματήσω; Που; Τι υπήρχε κάτω ή δίπλα από το αμάξι. Και τότε σου είπα «Αν θέλεις να φτάσω μέχρι το Σπίτι σου πάρε εσύ το τιμόνι, εγώ δεν βλέπω την τύφλα μου. Όπου θέλεις πήγαινε με. Είμαι έτοιμη για όπου θέλεις εσύ», και σταύρωσα τα χέρια μπροστά στο στήθος.
Τότε ήταν που άρχισε το τιμόνι να κινείται μόνο του, δεξιά αριστερά χωρίς να κάνω τίποτα απολύτως, εκτός από το να Χαμογελώ Γλυκέ μου Άγιε Μπαμπά! Και με έφτασες μέχρι έξω από την πόρτα του Οίκου σου. Του Ναού σου.
Πόσο Ευγνώμων είμαι…
Πόσο Ευγνώμων…….
Όλους τους Αγίους τους Αγαπώ. Όλους! Μαζί με τον Άγιο Παππούλη Σίμων Αρβανίτη και όλους τους Αγίους Γέροντες που μου γνωρίσατε. Αλλά, μία Αδυναμία Άγιε μου σου την έχω. Γιατί είσαι Άγιος. Αλλά είσαι και Μπαμπάς…
Πως να «αποδεσμευτώ» από εσένα;
Χίλιες Δόξες στον Τριαδικό Θεό μας
και τους Αγίους Του!
Βάλια Αλεξίου

100 χρόνια από την έλευση του ιερού σκηνώματος του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου και των Καππαδοκών στην Εύβοια (1924-2024)

Θαύματα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου
Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος ως πιστός δούλος του Θεού έχει λάβει το χάρισμα της θαυματουργίας και γι’ αυτό δίκαια θεωρείται από τους πιστούς: προστάτης των πτωχών και των θλιβομένων, λιμάνι που προστατεύει από τους κινδύνους της αλμυρής και τρικυμισμένης θάλασσας του βίου τούτου, σωτηρία στις συμφορές, ποταμός δωρεών ανεξάντλητος, βρύση ευεργεσιών και πηγή Ιαμάτων αέναος.

Από τα πάμπολλα θαύματά του αναφέρονται στην παρούσα εργασία ολίγα, ικανά όμως να εμπνεύσουν και να κινήσουν τα χείλη προς δοξολογίαν «…ίνα σε γεραίρω, και πόθω ανυμνώ και προσκυνώ και μεγαλύνω σου “Άγιε, έργα τα θεάρεστα».

Τα θαύματα αυτά, εξακριβωμένα, αποτελούν μια ζωντανή μαρτυρία, απέναντι στην όχι σπάνια τάση πολλών που θεωρούν ξεπερασμένη την έννοια του θαύματος, αλλά και μια προστασία σ’ όσους επιζητούν με επιπολαιότητα και απληστία ψεύτικα θαύματα.

Πιθανότατα προβληματίζουν κι εκείνα τα αλαζονικά και άθρησκα πνεύματα που στέκονται με την σκληρότητα του Φαραώ, χωρίς να περιμένουν τίποτα από έναν άγνωστο Θεό, αγνοώντας ότι «ουκ αδυνατήσει παρά τω θεώ παν ρήμα».

Το παρακάτω θαύμα περιγράφεται στην ασματική ακολουθία του 1897 μ.Χ. από τον Ιερομόναχο Διονύσιο, ο όποιος υπήρξε αυτόπτης και αυτοπαθής μάλιστα μάρτυρας ως μαθητής της Ελληνικής Σχολής, η οποία ευρίσκετο παραπλεύρως του Ιερού Ναού του Αγίου Βασιλείου. Μεταφέρουμε αυτολεξεί τη μαρτυρία του:

«Κατά το 1862 έτος, ημέρα Σαββάτω, πρωίας έτι ούσης, και της αναιμάκτου θυσίας εκτελουμένης εν τω άνω ειρημένω Ιερώ Ναώ του εν αγίοις Πατρός ημών Βασιλείου, ευλαβής τις γυνή, διηγείτο ταις παρεστώσιν εν τω Ναώ γυναιξίν, ότι, χθες κατ’ όναρ, είδον τον “Άγιον Ιωάννην, εξελθόντα εκ της λάρνακος αυτού δρομαίον, και κρατούντα αμφοτέραις ταις χερσίν, την στέγην της Ελληνικής Σχολής, ήτις έμελλε να καταρρεύση. Ενώ δε ταύτα έλεγεν αύτη, αίφνης κρότος και θόρυβος ηκούσθη πολύς, και οι εκκλησιαζόμενοι πάντες παραυτίκα εξήλθον του Ναού, και είδον πράγματι, ότι ολόκληρος η στέγη της Σχολής κατέπεσε και επλάκωσε τους συνελθόντας τέως μαθητάς. Δραμόντες δε πάντες μετά θρήνων, και κλαυθμών, και ανεγείραντες ευθέως την καταπεσούσαν βαρείαν στέγην, εκβάλλουσι τους υπ’ αυτήν ταφέντας και καταπλακωθέντας υπέρ τους είκοσι μαθητάς, ζώντας, του θαύματος! και όλως υγιείς. Ερωτήσαντες δε τους μαθητάς, πως τούτο αυτοίς εγένετο και πως εσώθησαν εκ τοιούτου κινδύνου; Απεκρίθησαν ούτοι ότι, «αίφνης ακούσαντες τον σφοδρόν και βίαιον τρυγμόν των δοκών της στέγης και Ιδόντες τον επικείμενον ημίν κίνδυνον πάντες ως εκ συνθήματος και ως υπ’ αοράτου χειρός οδηγούμενοι, κατήλθομεν εν στιγμή υπό τα θρανία, εν φόβω και τρόμω και εσχάτη απελπισία Αυθωρεί δ’ είτα, πεσούσης εν βοή της σκεπής εφ’ ημίν, οι μεν δοκοί της στέγης εστηρίχθησαν, μετά τοσαύτης ύλης, επί των αδυνάτων θρανίων, ημείς δε μείναντες υπό ταύτα, αβλαβείς όλως και απαθείς, παρά προσδοκίαν, διεφυλάχθημεν». Και ούτω χάριτι Θεού, και αοράτω επιστασία του Οσίου Πατρός ημών Ιωάννου, εσώθησαν τότε τόσα αθώα πλάσματα, άτινα μετά ταύτα ανδρωθέντα, ωφέλη σαν πολυειδώς και ωφελούσιν έτι, την τε ειρημένην Σχολήν και σύμπασαν την ημετέρα πατρίδα».

•Στην Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, στις Ροβιές Ευβοίας, εμόνασε ο κατά το έτος 1991 μ.Χ. εκδημήσας προς Κύριον, αείμνηστος γέροντας και ηγούμενός της, Αρχιμανδρίτης Ιάκωβος Τσαλίκης (βλέπε 22 Νοεμβρίου). Πρόκειται περί εξαίρετης πνευματικής φυσιογνωμίας, καταξιωμένης στη συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος.

Εκείνος, λοιπόν, ο μακαριστός πατήρ, σε κάποια φάση κρίσιμη της ζωής του είδε θαύμα του Οσίου, το οποίο με ευγνωμοσύνη διηγείτο πάντοτε, προς δόξαν Θεού.

Οι πατέρες της Ιεράς Μονής το περιγράφουν με ακρίβεια και πιστότητα στο βιβλίο που εξέδωσαν προς τιμήν του. Διηγείται ο Γέροντας: «Εμένα που ποτέ άνθρωπος δε με είδε γυμνό, εκτός από τη μητέρα μου, όταν ήμουν παιδάκι, παραχώρησε ο Θεός να με δουν οι γιατροί και οι νοσοκόμοι και να με χειρουργήσουν επανειλημμένως. Δεν ήθελα κατ’ αρχάς να πάω σε γιατρό, θεωρώντας ότι είναι ντροπή να δουν το σώμα μου, σώμα Ιερέως.

Ο Γέροντάς μου πατήρ Νικόδημος, μου είπε κάποια φορά:

– Πήγαινε, παιδί μου, στο γιατρό, γιατί ο Θεός θα παραχωρήσει να πέσεις σε σοβαρή πάθηση, γιατί έχεις υπερηφάνεια και δε θέλεις να εξεταστείς.
– Γέροντα, του είπα, τι εστί υπερηφάνεια; Εγώ ντρέπομαι να ξεγυμνωθώ. “Όταν όμως κάποτε με έπιασαν δυνατοί πόνοι και αβάσταχτοι, με το ζώο με κατεβάσανε στη Λίμνη και μετά με έβαλαν στο Νοσοκομείο της Χαλκίδας. Εκεί με εξέτασε ο χειρουργός και είπε επειγόντως να χειρουργηθώ. Ενώ λοιπόν υπέφερα και βρισκόμουν σε βαριά κατάσταση, παρακάλεσα τον “Άγιο Δαβίδ λέγοντας: «”Άγιε μου Δαβίδ, σε παρακαλώ γρήγορα, σε δέκα λεπτά, να είσαι εδώ, να με βοηθήσεις. Καθώς θα έρχεσαι πέρασε από το Προκόπι πάρε μαζί σου και τον “Άγιο Ιωάννη το Ρώσο και ελάτε να με βοηθήσετε τώρα που κινδυνεύω». Αυτά νοερώς προσευχήθηκα. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά, ανοίγει η πόρτα και βλέπω να μπαίνει μέσα ένας Γέροντας ασπρογένειος με πατερίτσα στο χέρι, συνοδευόμενος από έναν νεώτερο ως τριάντα χρονών με ράσο. Με πλησίασαν και με χαιρέτησαν.

-Τι κάνεις, πάτερ Ιάκωβε ; Μας γνωρίζεις ποιοι είμαστε;
-Τι να κάνω πατέρες μου, υποφέρω. Δε σας γνωρίζω. Ποιοι είστε;
-Εγώ είμαι ο Γέρων Δαβίδ και από εδώ ο Ιωάννης ο Ομολογητής, είπε, απευθυνόμενος στο νεώτερο, ο όποιος συγκατένευσε κι έκανε υπόκλιση στον “Άγιο Δαβίδ, ως γεροντότερο και Ιερέα. Μη φοβάσαι, μου είπε ο “Όσιος Δαβίδ, ήρθαμε να σε βοηθήσουμε.

Είδα έλεγε ο Γέροντας – το μέτωπο του αγίου Δαβίδ ότι ήταν ιδρωμένο· τόσο γρήγορα ήρθε ο “Άγιος να με βοηθήσει! Γυρίζω τότε και λέω στο Γέροντά μου, τον πατέρα Νικόδημο, που ήταν δίπλα μου:

-Γέροντα, εδώ είναι ο Άγιος Δαβίδ και ο Άγιος ‘Ιωάννης ό Ρώσος.

Σκύβει ο Γέροντάς μου στο αυτί και μου λέει:

-Τι είναι αυτά που λες, χάζεψες; Ποιος Άγιος Δαβίδ μου λες; Μη λες τέτοια πράγματα να μην ακούσουν οι γύρω μας και πουν ότι ο πατήρ Ιάκωβος τάχασε. “Όταν άκουσα το Γέροντά μου να μου λέει αυτά κατάλαβα ότι δεν έβλεπε τίποτε και σώπασα. Στη συνέχεια καθώς με πήγαιναν στο χειρουργείο είδα τον “Άγιο Δαβίδ ν’ ανοίγει την πόρτα του χειρουργείου με το ραβδί του και να μπαίνει μέσα μαζί με τον “Άγιο Ιωάννη το Ρώσο. Τους είδα να στέκονται κοντά μου στο χειρουργικό τραπέζι. Με τη νάρκωση δεν κατάλαβα τίποτα γιατί κοιμήθηκα. Ο χειρουργός αντιμετώπισε δύσκολη κατάσταση, γιατί χρειάστηκε να μου κάνει τρείς εγχειρήσεις μαζί. Για τη σκωληκοειδίτιδα που είχε σπάσει, για βουβονοκοίλη και σε κάποια άλλα σημεία του σώματός μου χαμηλά. Έτσι με τη βοήθεια των Αγίων και τις φιλότιμες προσπάθειες του καλού χειρουργού σώθηκα. Έλεγα έκτοτε συχνά, πολύ καλός ο χειρουργός· μ’ έσωσε. Όμως, εκ του θαύματος, είδα τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο που μου είπε:

– Σ’ ακούω να λες, Πάτερ μου, όλο για το χειρουργό ότι είναι καλός γιατρός και καλός άνθρωπος. Όσο καλός γιατρός κι αν είναι, το λεπίδι του δεν μπορούσε να σε θεραπεύσει. Εγώ, ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, διετάχθην με τον Άγιο Δαβίδ να σε θεραπεύσω. Ήταν σήμερα να φύγεις, άλλ’ εγώ σε άφησα για την αύριο. Έτσι μ’ αυτήν την παράταση ζω ακόμη, έλεγε ο Γέροντας, γι’ αυτή την αύριο που είπε ο Άγιος».

Στο περιοδικό «Σύναξη» δημοσιεύονται το 1982 μ.Χ. άλλα θαύματα του Αγίου, τα οποία αφηγήθηκε ο Ιερεύς του Ι. Προσκυνήματος π. Ιωάννης Βερνέζος, με βάση κείμενα τα οποία κατέγραψαν και υπέγραψαν οι ιαθέντες, στο βιβλίο θαυμάτων του Ιερού Προσκυνήματος.

«Μια μητέρα ελληνίδα έφερε στον κόσμο ένα παιδάκι με μια τρομερή αρρώστια που θα πρέπει να ονομάζεται ακρομεγαλία. Μεγαλώνουν οι σάρκες χωρίς να μεγαλώνουν τα οστά. Η επιστήμη λέει πως λίγα χρόνια ζει ο άνθρωπος μ’ αυτή την τρομερή πάθηση και είναι σαν μια άμορφη μάζα. Η μητέρα αγωνίστηκε εδώ στην Ελλάδα και της υπέδειξαν να πάει στο Παρίσι, σ’ ένα Ινστιτούτο υγείας του παιδιού για να γίνει σχετική έρευνα. Εκεί της είπαν οι Γάλλοι γιατροί πως είναι στις τελευταίες του μέρες το παιδάκι της και ότι πρόκειται να πεθάνει και μάλιστα πως ο θάνατος συμβαίνει με πολύ υψηλό πυρετό. Και πραγματικά, τις μέρες εκείνες παρουσιάστηκε ο υψηλός αυτός πυρετός γύρω στα 41, χωρίς να πέφτει με τίποτα. Η μάνα μόλις το βλέπει έτσι, αρπάζει στην αγκαλιά της το παιδάκι, βγαίνει από το νοσοκομείο και πηγαίνει σ’ ένα μοναστήρι, ορθόδοξο ρωσικό. Πηγαίνει κατ’ ευθείαν στην εικόνα της Παναγίας και με κλάματα αρχίζει να της λέει: Εσύ μάνα, μάνα του Κυρίου, που γνωρίζεις από πόνο, σε ικετεύω ή να γίνει καλά το παιδί μου ή ας το αναπαύσεις εσύ.

Κάποιος Ρώσος πού ήξερε λίγα ελληνικά, ακούει τα παρακάλια της. Την πλησιάζει, βλέπει το παιδάκι της σ’ αυτή την τρομερή κατάσταση και της λέει: Εκεί στην Ελλάδα έχετε έναν πατριώτη μας πολύ θαυματουργό, τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο. Δεν ξέρω αν πήγες, αλλά πρέπει να πας να τον παρακαλέσεις θερμά. Είναι μεγάλος προστάτης των αρρώστων στην εποχή μας. Έχω μαζί μου την εικόνα του, και θα σταυρώσω το παιδάκι σου με την εικόνα του αυτή και πίστεψε και συ ότι πάνω από την επιστήμη και τους γιατρούς είναι ο Θεός και οι άγιοί του. Βγάζει την εικόνα και ακριβώς την ώρα που την ακουμπά στο μέτωπο του παιδιού, εκείνο σπαρταρά σαν το ψάρι. Κρύος ιδρώτας λούζει ολόκληρο το σώμα του, μουσκεύεται κυριολεκτικά και η μάνα σκύβει να φιλήσει το παιδάκι της από την παρόρμηση να δει αν καίει (απ’ τον πυρετό). Το παιδί είναι τελείως δροσερό.

Αρχίζει να κλαίει η μάνα, μαζεύονται και άλλοι μοναχοί και επισκέπτες, παρακαλεί το βράδυ να γίνει μια αγρυπνία για την υγεία του παιδιού. Γίνεται η αγρυπνία και το παιδί είναι όλη την νύχτα απύρετο. Το πρωί, μετά την αγρυπνία, ξαναγυρίζει στο νοσοκομείο το παιδάκι χωρίς πυρετό. Οι γάλλοι γιατροί λένε έκτακτο επιστημονικό γεγονός, συνεχίζουν την παρακολούθηση και σε τρεις μήνες οι ακτινογραφίες έδειξαν πως τα οστά του παιδιού άρχισαν να μεγαλώνουν κανονικά και μόλις το παιδί περπάτησε η μητέρα το πήρε και ήλθαν στο Προκόπι. Σήμερα το καμαρώνει που πηγαίνει με τα πόδια στο σχολείο και γυρνά το μεσημέρι στο σπίτι, όπως χαρακτηριστικά μας είπε η ίδια. Είναι όπως θέλει ο Θεός. Δεν του παρουσιάστηκε κανένα πρόβλημα και είναι φυσιολογικός άνθρωπος».

Ένα από τα πιο συγκινητικά θαύματα είναι μ’ ένα παιδάκι στην Ιστιαία.

Δεν ξέρω, αλλά φαίνεται ότι ο Άγιος Ιωάννης έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα μικρά παιδιά. Έχει κάνει πάρα πολλά θαύματα σε παιδιά. Το παιδάκι γεννήθηκε πάλι με μια τρομερή αναπηρία. Τα πόδια του ήταν γυρισμένα και κολλημένα στις πλάτες του. Οι ωμοπλάτες του παιδιού και τα πόδια ήταν ένα, μία σάρκα. Η επιστήμη με αλλεπάλληλες επεμβάσεις αποκόλλησε τα πόδια, τα έφερε στην ευθεία, αλλά είπαν στους γονείς, μετά από προσπάθειες 3-4 χρόνων, ότι το παιδάκι δε θα περπατήσει, γιατί από τη μέση και κάτω είναι παράλυτο, δεν υπάρχουν νευρώσεις για να συσφίγγουν το παιδί και να το κρατούν όρθιο.

Οι γονείς πήραν το παιδί και γύρισαν στην Ισταία. Άφησαν το παράλυτο παιδάκι στο κρεβάτι, η μητέρα του βγήκε έξω και ο πατέρας του πήγε και στάθηκε μπροστά στο κρεβάτι του παιδιού, το κοίταξε, άρχισε να κλαίει και θυμήθηκε τον Άγιο Ιωάννη, λέγοντας: «Άγιε μου Γιάννη, δεν θα μπορέσω σαν πατέρας να σηκώσω αυτό το σταυρό σ’ όλη μου τη ζωή. Σε ικετεύω να μου πάρεις το σταυρό κάνοντας καλά το παιδί μου. Δεν έχω να φέρω στη χάρη σου τίποτε. Δεν μου έχει μείνει τίποτε άλλο παρά ένα αρνάκι που το βλέπω τώρα εδώ στον κήπο του περιβολιού. Αυτό θα σου φέρω για τάμα, για δώρο στη χάρη σου.»

Κίνησαν με τα πόδια από την Ιστιαία πατέρας και μάνα, δυόμισυ μέρες και νύχτες δρόμο, πότε ο ένας στον ώμο το παιδί, πότε ο άλλος το αρνί. Έφτασαν στον Άγιο Γιάννη κλαίγοντας, έγινε παράκληση μπροστά στο ιερό λείψανο του Αγίου. Είχαν αφήσει το παιδάκι μπροστά στη λάρνακα, παράλυτο όπως ήταν, ξαπλωμένο. Και το αρνάκι το είχαν δέσει μαζί του, εκεί στον Άγιο κοντά. Τη λάρνακα δεν την ανοίξαμε. Παρακολουθήσαμε το γεγονός. Το βράδυ οι γονείς δεν ήθελαν να πάνε να κοιμηθούν σε σπίτι ή σε ξενοδοχείο παρά ήρθαν απ’έξω από την κλειδωμένη πόρτα της Εκκλησίας.

Περασμένα μεσάνυχτα, πάλι ο πατέρας, αυτός που είχε ζητήσει τη θεραπεία του παιδιού από τον Άγιο, κάτι κατάλαβε και σκούντησε το παιδάκι και το φώναξε με το όνομά του.

Ξυπνάει η γυναίκα του και του λέει:

– Αναστάση, τι ώρα είναι; Γιατί ξυπνάς το παιδί; Τι το θέλεις;
– Σήκω, γυναίκα, κι ο Άγιος έχει κάνει το θαύμα του. Σήκω παιδάκι μου εκεί στην άκρη κοντά στον νάρθηκα ήταν ένα κανάτι με νερό κι ένα κύπελο.
– Σήκω, παιδάκι μου, να μου ρίξεις λίγο νερό, λέει ο πατέρας στο παιδί, για να δει το θαύμα. Και το παιδάκι σηκώνεται όρθιο κι αρχίζει να κάνει τα πρώτα βήματα της ζωής του. Δεν το άντεξαν οι γονείς κι αρχίζουν να φωνάζουν με δυνατές φωνές μέσα στη νύχτα. Μαζεύεται όλο το χωριό κι αρχίζουν να παρακολουθούν τις κινήσεις του παιδιού. Τώρα είναι πια παληκάρι. Γύρω στα 15 με 17 χρόνια έχουν περάσει. Ένα παληκάρι που κάθε χρόνο, με το ίδιο πάντα τάμα, ένα αρνάκι ζωντανό στην αγκαλιά του, πλησιάζει τον Άγιο, του αφήνει το αρνάκι εκεί μπροστά όπως θυμάται από την πρώτη φορά, ασπάζεται πολλές φορές το ιερό λείψανο και πηγαίνει πάλι στον τόπο του.»

Ένα μπαστούνι!

Αν έρθετε στο προσκύνημα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου, θα δείτε ένα απλό και φτωχό δώρο. Ένα μπαστούνι! Κρέμεται σαν λάφυρο στο προσκυνητάρι, μπροστά στον Όσιο. Το μπαστούνι είναι της γιαγιάς Μαρίας Σιάκα από το Φρέναρο της Αμμοχώστου Κύπρου, που δεκαοκτώ χρόνια ήταν καμπουριασμένη και το πρόσωπό της απείχε λίγο από τη γη. Στις 11 Αυγούστου 1978 μ.Χ. την έφεραν οι δικοί της με άλλους εκατό Κυπρίους στον όσιο Ιωάννη. Την σήκωσαν στα χέρια για να προσκυνήσει το ιερό λείψανο. Κοιτάζει η πονεμένη γιαγιά το μακάριο ολόσωμο σκήνωμα και κλαίει ζητώντας για τα πονεμένα γηρατειά λίγη θεϊκή βοήθεια. Είδε ο Άγιος του Θεού το μεγαλείο της ψυχής της, είδε τον πόνο της, αλλά και την πίστη της. Μπροστά στα μάτια όλων, σαν ένα αόρατο χέρι, άρπαξε με τεράστια δύναμη τους ώμους της και αργά άρχισε να της ξεδιπλώνει το σώμα! Τρίζει η σπονδυλική στήλη και παίρνει την πρώτη της θέση! Η γιαγιά είναι όρθια! Οι συγχωριανοί της κλαίνε. Οι καμπάνες της Εκκλησίας σημαίνουν. Γίνεται ευχαριστήρια παράκληση απ’ όλους τους Κυπρίους. Δεν συγκρατούν τα δάκρυά τους. Όποιος έχει τύχει να βρεθεί την ώρα που γίνεται ένα θαύμα μπορεί να καταλάβει ετούτες τις γραμμές. Στο τέλος ακούγεται ή φωνή της γιαγιάς: “ίντα να σου δώσω παλλικάρι μου, Άγιέ μου, είμαι φτωχιάν, θα σου δώσω το μπαστούνι μου, ότι ε μου χρειάζεται μέχριν να πεθάνω!”

Και οι εφημερίδες της Λευκωσίας: «Η Μαρία Σιάκα μετά από το προσκύνημα στην Ελλάδα στον Όσιο Ιωάννη τον Ρώσο, μπορεί και βλέπει τους συγχωριανούς της στο πρόσωπο γιατί κυρτωμένη επί δύο σχεδόν δεκαετίες σερνόταν και έβλεπε τη γη. Χάρι στο θαύμα του Αγίου ανορθώθηκε και είναι τελείως καλά».

Στην Εφημερίδα «ΠΑΝΕΥΒΟΪΚΟ ΒΗΜΑ» της 24/8/1978 μ.Χ. δημοσιεύεται η παρακάτω επιστολή – ομολογία της Θεραπευμένης:

Όπως βεβαιώνει η ίδια MIA ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΗ ΚΥΠΡΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΚΕ ΤΕΛΕΙΩΣ Μόλις προσκύνησε το σκήνωμα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου”

ΘΑΥΜΑ επί ασθενούς γυναικός από την Κύπρο, έγινε στον ι. ν. του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου. Και μάλιστα με άμεση θεραπεία της ευσεβούς προσκυνήτριας κ. Μαρικούς Π. Σιάκα, την 11η Αυγούστου 1978 μ.Χ. Με επιστολή της, η ίδια η δεχθείσα την θαυματουργική χάρη περιγράφει το γεγονός ως εξής:

«Ονομάζομαι Μαρικού Παναγή Σιάκα, κατάγομαι από το Φρέναρο Αμμοχώστου, ετών 73. Υπέφερα από κίρτωση της σπονδυλικής στήλης 15 περίπου χρόνια. Οι γιατροί με είχαν απελπίσει. Αποφάσισα να επισκεφθώ με άλλους Κυπρίους τον Όσιο και Θαυματουργό Άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο. Είχα γίνει ένα «ύψιλον» από την ασθένεια. Με πολλά δάκρυα προσκύνησα και παρακάλεσα τον Άγιο να με θεραπεύση. Φόρεσα και την ζώνη του Αγίου. Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια ένοιωσα ένα κρύο ιδρώτα να περιλούη το κορμί μου. Μια τρεμούλα και σαν κάποιο αόρατο χέρι να μου βάζη μια σανίδα στο κορμί μου, σαν υποστήλωμα. Ανορθώθηκα αμέσως. Και είπα στο σύζυγό μου ότι έγινα καλά. Ότι δεν έχω τίποτα! Πέταξα αμέσως το ραβδί, το Οποίο δεν είχα αποχωριστή 15 ολόκληρα χρόνια. Δοξάζω τον Θεό και τον Άγιο Ιωάννη για το μεγάλο θαύμα που έκανε.

100 χρόνια από την έλευση του ιερού σκηνώματος του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου και των Καππαδοκών στην Εύβοια (1924-2024)

Ο Ιερός Ναός του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου στο Νέο Προκόπιο της Εύβοιας λειτουργεί ως Προσκυνηματικός, κάτω από την άμεση εποπτεία της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος. Το Ευαγές τούτο Ίδρυμα διοικείται από πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, αποτελούμενο από τον εκάστοτε Μητροπολίτη Χαλκίδος ως Πρόεδρο, ένα Κληρικό της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος και τρεις έγκριτους πολίτες ως μέλη, διοριζόμενα από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη.
Το Ιερό Προσκύνημα επιτελεί ένα σπουδαιότατο πνευματικό και κοινωνικό έργο. Χωρίς υπερβολή, αποτελεί μια όαση, που αναπαύει και αναζωογονεί τους προσκυνητές, οι οποίοι ζουν καθημερινά μέσα στην πολύβουη έρημο της σύγχρονης αφιλίας.

Η χάρη του ιερού λειψάνου πλημμυρίζει τους πιστούς, παραμυθεί και γαληνεύει τις καρδιές τους γεμίζοντάς τες με αναστάσιμη ελπίδα, καλλιεργεί δε λογισμούς και διάθεση μετανοίας.

Οι κατανυκτικές Ιερές Ακολουθίες και κυρίως η Θεία Λειτουργία, τονώνουν την προσευχητική τους διάθεση και τη λαχτάρα για προσέλευση και μετοχή στο άγιο Ποτήριο, ώστε πραγματικά να κοινωνούν με το Θεό και να λυτρώνονται από την αγχωτική μέριμνα εμπιστευόμενοι χαρούμενα τη ζωή τους στα χέρια Του.

Το παράδειγμα εξάλλου του αγίου τους διδάσκει την άρση του Σταυρού και την αντιμετώπιση των ανιαρών του βίου με υπομονή, την προτίμηση της αρίστης ζωής, την περιπετειώδη και μαρτυρική οδό της ελευθερίας και του αγιασμού, αντί της γήϊνης τρυφής και πρόσκαιρης ευτυχίας.

Ακόμη στο ιερό εξομολογητήριο του Ιερού Προσκυνήματος απελευθερώνεται ο προσερχόμενος κουρασμένος αμαρτωλός από το δυσβάστακτο φορτίο των αμαρτιών και των ενοχών του και αποκαθίσταται η κοινωνία του με το Θεό, το συνάνθρωπο και τον εαυτό του.

Έχοντας εμπρός του κανόνα πιστότητος, μέτρο ταπεινώσεως και υπερυψώσεως τον όσιο, τον ομολογητή, τον μάρτυρα, απαλάσσεται, εάν έχει το κουράγιο και τη δύναμη των πνευματικών αισθήσεων, από τη γοητεία, η οποία συνοδεύει το μύθο του τελείου εαυτού του και προνομιακά απελπισμένος πλέον, ρίχνει την ύπαρξή του και την απόγνωσή της ψυχής του στο πέλαγος της θείας ευσπλαγχνίας…!!!

Εκτός, όμως, από την πνευματική ανάπαυση, ξεκουράζεται στο σύγχρονο και ευπρεπέστατο ξενώνα και το ταλαιπωρημένο σώμα του ταξιδιώτη προσκυνητή.

Είναι πολύ παλιά, μα και ανθρώπινη, η θέση της Εκκλησίας να αναπαύει και σωματικά όσους θέλει να ωφελήσει ψυχικά.

Ο ξενώνας αυτός θεμελιώθηκε το 1977 και εγκαινιάσθηκε το 1989, από τον αοίδιμο Μητροπολίτη Χαλκίδος κυρό Χρυσόστομο Α (Βέργη).

Είναι δυναμικότητος 160 κλινών και περιλαμβάνει εκτός από τα υπνοδωμάτια και αίθουσες διαλέξεων και συνεδρίων, Μουσείο, τραπεζαρίες κ.λπ. βοηθητικούς χώρους.

Μέχρι σήμερα, μεταξύ άλλων, έχει φιλοξενήσει Ιερατικά Συνέδρια, Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις, που διεξάγονται υπό την αιγίδα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος για την αντιμετώπιση των αιρέσεων και των παραθρησκευτικών ομάδων, αλλά και λειτουργικά συμπόσια και εκδηλώσεις.

Όμως το Ιερό προσκύνημα, εκτός των ανωτέρω, επιτελεί και άλλης μορφής σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο.

Ενισχύει σημαντικά το προνοιακό έργο της Ιεράς Μητροπόλεως. Συνδράμει οικονομικά τη λειτουργία όλων των Φιλανθρωπικών Ιδρυμάτων της, ενώ αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί την κύρια πηγή χρηματοδοτήσεως ενός σπουδαιότατου και πολυδάπανου εκκλησιαστικού έργου: της ανεγέρσεως και λειτουργίας των κατασκηνωτικών εγκαταστάσεων στην παραθαλάσσια περιοχή «Ταξιάρχης» Ηλίων, σε έκταση 46 στρεμμάτων, οι οποίες φιλοξενούν κάθε χρόνο 800 παιδιά σε 6 κατασκηνωτικές περιόδους.

Ενισχύει, ακόμη, πολλές περιπτώσεις απόρων φοιτητών, ασθενών και λοιπών αναξιοπαθούντων, μεριμνά για την έκδοση επιστημονικών συγγραμάτων και άλλων ωφέλιμων βιβλίων και φροντίζει για τη μελέτη και εκτέλεση κοινωφελών έργων στην περιοχή του Δημοτικού Διαμερίσματος Προκοπίου,ένώ ήδη άρχισε η μετατροπή του παλαιού Ξενώνος του Ι. Προσκυνήματος σε ΜΟΥΣΕΙΑΚΟ ΧΩΡΟ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

Ο προσκυνητής, φέυγοντας από το Ιερό Προσκύνημα του Οσίου Ιωάννου, επιστρέφει «εις τα οικεία» ανανεωμένος και μεταμορφωμένος, όπως οι άγιοι Απόστολοι από το όρος Θαβώρ, για να συνεχίσει με νέες δυνάμεις τον αόρατο πόλεμο μέσα στην καθημερινή ασφάλτινη πραγματικότητα και να έχει με τις πρεσβείες του οσίου νικηφόρα έκβαση.

100 χρόνια από την έλευση του ιερού σκηνώματος του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου και των Καππαδοκών στην Εύβοια (1924-2024)
26.05.2024
https://www.facebook.com/61556115226398/videos/1539712879909002

100 χρόνια από την έλευση του ιερού σκηνώματος του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου και των Καππαδοκών στην Εύβοια (1924-202427.05.2024

27.05.2024