Ο Ελληνισμός του Προκοπίου της Καππαδοκίας έχει ιστορία περίπου 2.200 ετών. Το εσωτερικό της Μικράς Ασίας, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται η Καππαδοκία, εξελληνίστηκε σταδιακά από τα τέλη του 4ου π. Χ. αιώνα και εξής.


Η εξάπλωση του ελληνισμού στην περιοχή της Καππαδοκίας και ο εξελληνισμός του τοπικού πληθυσμού και πολιτισμού ήρθε ως αποτέλεσμα των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της ίδρυσης των ελληνιστικών βασιλείων των Διαδόχων. Από την εποχή αυτή, η παρουσία του ελληνικού στοιχείου στην περιοχή ήταν διαρκής και κυρίαρχη από κάθε άποψη, δημογραφική, οικονομική και πολιτιστική. Εντούτοις, η μακρά περίοδος της τουρκικής κυριαρχίας στον ίδιο χώρο επέφερε την εξασθένιση της ελληνικής παρουσίας, ξεκινώντας από τα τέλη του 11ου αιώνα, και φτάνοντας έως 1924 με την ανταλλαγή των πληθυσμών που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και στην Τουρκία με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης .

Το Προκόπι (Ουργκιούπ) είναι μία μικρή πόλη της Καππαδοκίας. Η ονομασία Ουργκιούπ αποτελεί την τουρκική εκδοχή του ελληνικού ονόματος Προκόπι. Η πόλη βρίσκεται πάνω σε οροπέδιο και σε ύψος 1.200 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, κοντά στον ποταμό Άλυ. Το κλίμα στην περιοχή είναι ξηρό, με βαρείς και ψυχρούς χειμώνες με συχνές χιονοπτώσεις, και θερμά καλοκαίρια. Σε μικρή απόσταση από τον οικισμό βρίσκονταν λατομεία γρανίτη και μαλακής πέτρας, η οποία χρησίμευε για το χτίσιμο των σπιτιών

Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης είναι χτισμένο αμφιθεατρικά πάνω σε δύο μεγάλους βράχους. Στην κορυφή του ενός βράχου βρισκόταν παλιό φρούριο, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να καλείται το Προκόπι από τους κατοίκους της γύρω περιοχής και «Κάστρο» και οι κάτοικοί του «Καστρινοί». Τα παλαιότερα σπίτια ήταν υπόσκαφα, λαξευμένα, δηλαδή, στο μαλακό βράχο, όπως συνέβαινε και σε πολλούς άλλους οικισμούς της Καππαδοκίας. Τα νεότερα ήταν συχνά υπέργεια, χτισμένα και αυτά πάνω στο βράχο. Οι περισσότερες λαξευτές κατοικίες με την πάροδο του χρόνου εγκαταλείφθηκαν και αντικαταστάθηκαν από υπέργειες.

Η σύνθεση του πληθυσμού ήταν μουσουλμάνοι, τουρκόφωνοι Ρωμιοί, χριστιανοί ορθόδοξοι και λίγοι Αρμένιοι.

Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ξενοφάνης» το 1905 οι μουσουλμάνοι του Ουργκιούπ έφταναν τους 10.000 και οι χριστιανοί τους 5.000 κατοίκους. Πάντως, οι χριστιανοί που ήλθαν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες αριθμούσαν 604 οικογένειες, οι οποίες περιελάμβαναν 2.321 άτομα. Οι συνοικίες της πόλης ήταν διαχωρισμένες ανάλογα με τις εθνοθρησκευτικές ομάδες. Έτσι, έχουν καταγραφεί 5 χριστιανικές συνοικίες και 12 μουσουλμανικές.

Εκκλησιαστικά το Προκόπι υπαγόταν στη μητρόπολη Καισαρείας. Η πόλη διέθετε τρεις ναούς, του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Βασιλείου και του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου. Στον τελευταίο φυλασσόταν και το λείψανο του Οσίου, η λατρευτική τιμή του οποίου είχε εξαπλωθεί στη γύρω περιοχή, τόσο μεταξύ των χριστιανών, όσο και μεταξύ των μουσουλμάνων.

Στη διάρκεια του 19ου αιώνα στο Προκόπι λειτουργούσε ελληνικό αλληλοδιδακτικό σχολείο αρρένων και παρθεναγωγείο με συνολικό αριθμό μαθητών και μαθητριών περίπου στους 250. Το 1904 και τα δύο σχολεία αναβαθμίστηκαν.Λειτουργούσαν πλέον αντίστοιχα ως ελληνική επτατάξια αστική σχολή αρρένων με 230 μαθητές και ελληνικό εξατάξιο παρθεναγωγείο με 120 μαθήτριες, ενώ είχε ιδρυθεί και νηπιαγωγείο. Εκτός από τα μαθήματα στην ελληνική, σύμφωνα με το πρόγραμμα του Πατριαρχείου, τα παιδιά διδάσκονταν τουρκικά και γαλλικά από την τετάρτη δημοτικού, ενώ από το 1917 προστέθηκε και η τουρκική ιστορία. Άλλα μαθήματα ήταν η γυμναστική, η ωδική, η χειροτεχνία και η λογιστική.

Ευτυχώς, οι κάτοικοι του Προκοπίου και γενικότερα της Καππαδοκίας δεν γνώρισαν το βίαιο ξεριζωμό από τα πάτρια εδάφη τους, όπως συνέβη με τον ελληνισμό του Πόντου, της Σμύρνης και άλλων πόλεων της Μικράς Ασίας, όπου επίσης ζούσε σημαντικός ελληνικός πληθυσμός. Σε αυτούς δόθηκε η ευκαιρία να μπορέσουν να μεταφέρουν κάποια από τα πολύτιμα υπάρχοντά τους στη νέα τους πατρίδα το 1924.Συνοδός τους στο ταξίδι της μετανάστευσης υπήρξε και το λείψανο του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου.

Οι περισσότεροι πρόσφυγες (ανταλλάξιμοι) από το Προκόπι οδηγήθηκαν στην Εύβοια, στη θέση Αχμέτ Αγά, όπου εγκαταστάθηκαν και έφτιαξαν ένα νέο οικισμό, που του έδωσαν το όνομα της πόλης που άφησαν πίσω.

*Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Μ. Ασία

Διοικητικό Συμβούλιο

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. κ. Χρυσόστομος, Πρόεδρος
Τακτικά Μέλη:Ηλίας Παπαγεωργίου

Δημήτριος Τζιμώκας

Νικόλαος Ενωτιάδης

Απόστολος Μπαλάτσος

Αναπληρωματικά Μέλη:Σοφία Στεργίου

Βασίλης Μαϊσόγλου

Μαριάνθη Κοντογιάννη

Κωνσταντίνα Γκούρλη

Συντελεστές δημιουργίας Μουσείου
Εκπόνηση & εκτέλεση μουσειολογικής & μουσειογραφικής μελέτης:
Ηλίας Παπαγεωργίου, συντηρητής αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, ιστορικός τέχνης
Παντελής Φελέρης, συντηρητής αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, μουσειογράφος
Μαρια Κοντάκη, συντηρήτρια αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, μουσειογράφος
Γραφιστικός σχεδιασμός & δημιουργία λογότυπου Μουσείου: Φοίβος Παπαγεωργίου
Κατασκευή προθηκών & εκθεσιακού εξοπλισμού: Μ+Υ Glass Solutions

https://oir.gr/moyseio/mikrasiatikou-politismou/

Όσιος Ιωάννης ο Ρώσσος
Ο Ξενώνας

Ο ξενώνας θεμελιώθηκε τό 1977 καί εγκαινιάσθηκε τό 1989. Είναι δυναμικότητος 160 κλινών καί περιλαμβάνει εκτός άπό τά ύπνοδωμάτια καί αίθουσες διαλέξεων καί συνεδρίων, τραπεζαρίες και λοιπούς βοηθητικούς χώρους. Μέχρι σήμερα, μεταξύ άλλων, εχει φιλοξενήσει Ιερατικά Συνέδρια, Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις, πού διεξάγονται ύπό τήν αιγίδα τής Ίερας Συνόδου τής ‘Εκκλησίας τής Ελλάδος γιά τήν άντιμετώπιση τών αίρέσεων καί τών παραθρησκευτικών όμάδων.

Στήν είσοδο του ξενώνα ύπάρχει άναμνηστική πλάκα, στήν όποία άναφέρεται:

«Ό ξενών ούτος εγένετο προνοία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου-Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου του Εύαγοϋς Ιδρύματος O Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος τών μελών αύτου ‘Άρχιμ. Ειρηναίου Γεωργιάδη, Αναστασίου Καμπούρη, Χρήστου Φεφέκου, Λαζάρου Σισμάνογλου καί του Ί. προϊσταμένου πρωτ. ‘Ιωάννου Βερνέζου, τή συνδρομή εύσεβών προσκυνητών». Τα εγκαίνια έγιναν στις 27 Μαίου 1989 ύπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου, παρουσία άντιπροσωπείας του Πατριαρχείου Μόσχας, μέ επικεφαλής τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νοβοσιμπίρσκ καί Μπαρναούλ κ. Γεδεών.
https://oir.gr/xenonas/o-xenonas

Το Μουσείο - Ιερό Προσκύνημα Οσίου Ιωάννη Ρώσου

Σύντομος Χαιρετισμός
Με χαρά και συγκίνηση Σας υποδεχόμαστε στο Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού, το οποίο ιδρύθηκε από το Διοικητικό Συμβούλιο του Ιερού Προσκυνήματος Οσίου Ιωάννου του Ρώσου, κυρίως με την χρηματοδότηση ΕΣΠΑ και την οικονομική συμβολή του Ι. Προσκυνήματος και στεγάζεται μόνιμα στο εκ βάθρων ανακαινισθέν και καταλλήλως διαμορφωθέν κτίριο, που χρησιμοποιήθηκε για χρόνια σαν ξενώνας των προσκυνητών.Εδώ εκτίθενται ιερά κειμήλια και αντικείμενα του καθημερινού βίου, τα οποία, με απερίγραπτους κόπους και σοβαρούς κινδύνους, έφεραν στον τόπο μας οι αδίκως ξεριζωμένοι κάτοικοι του Προκοπίου της Καπαδοκίας της Μικράς Ασίας, μετά την μικρασιατική καταστροφή και την εφαρμογή της συνθήκης της Λωζάνης.
Δέος καταλαμβάνει τους επισκέπτες και προσκυνητές, όταν, οι βλέποντες και σκεπτόμενοι, διαπιστώνουν ότι οι πριν ευκατάστατοι Προκοπιείς πρόσφυγες, απεφάσισαν και πήραν στις επιτρεπόμενες λιγοστές αποσκευές τους, στο υποχρεωτικό αυτό ταξίδι, που δεν είχε συγκεκριμένο προορισμό, το ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου, άγια ευαγγέλια και δισκοπότηρα, ιερές εικόνες, τα όσια της πίστεως και της ζωής και άφησαν πίσω, στην αλησμόνητη πατρίδα τους, απ´όπου άκαρδα και άδικα ξεριζώθηκαν, πολύτιμα άλλα πολλά περιουσιακά τους στοιχεία.

Εδώ, συνεπώς, καλέ μου και ευπρόσδεκτε επισκέπτη, δεν βλέπεις απλώς διασωθέντα αντικείμενα και σπαράγματα ενός αξιόλογου πολιτισμού, τα οποία, εκτός των άλλων, ανακαλούν στην μνήμη σημαντικά ιστορικά γεγονότα.

Εδώ ευρίσκεσαι μπροστά σε μια κατάθεση καρδιακή. Για την κατανόησή της, ασφαλώς δεν είναι αρκετή η γνώση ή η ιστορική μελέτη και η σπουδή της αρχαιολογίας και της τέχνης. Εδώ, σε τούτο τον χώρο, που είναι προέκταση του Οίκου του Θεού, του Ιερού Ναού του Οσίου Ιωάννου, απαιτείται και διδάσκεται άλλου είδους προσέγγιση.

Είσελθε με ευλάβεια και φόβο Θεού. Στάσου με σεβασμό. Η Θεία χάρις, που εκχέεται πλουσίως στην καρδιά, θα Σε χειραγωγήσει. Θα Σε μυήσει. Θα Σου αποκαλύψει μυστήρια και μυστικά αθέατα και ανήκουστα.

Tα μεγαλεία της Πίστεως. Tην αληθινή ομορφιά της ζωής.
Σ´αυτή την χάρη Σε εμπιστεύομαι και Σε αφήνω.


Ο Χαλκίδος Χρυσόστομος Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ι.Προσκυνήματος

Ο Ελληνισμός του Προκοπίου της Καππαδοκίας έχει ιστορία περίπου 2.200 ετών. Το εσωτερικό της Μικράς Ασίας, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται η Καππαδοκία, εξελληνίστηκε σταδιακά από τα τέλη του 4ου π. Χ. αιώνα και εξής. Η εξάπλωση του ελληνισμού στην περιοχή της Καππαδοκίας και ο εξελληνισμός του τοπικού πληθυσμού και πολιτισμού ήρθε ως αποτέλεσμα των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της ίδρυσης των ελληνιστικών βασιλείων των Διαδόχων. Από την εποχή αυτή, η παρουσία του ελληνικού στοιχείου στην περιοχή ήταν διαρκής και κυρίαρχη από κάθε άποψη, δημογραφική, οικονομική και πολιτιστική. Εντούτοις, η μακρά περίοδος της τουρκικής κυριαρχίας στον ίδιο χώρο επέφερε την εξασθένιση της ελληνικής παρουσίας, ξεκινώντας από τα τέλη του 11ου αιώνα, και φτάνοντας έως 1924 με την ανταλλαγή των πληθυσμών που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και στην Τουρκία με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης .

Το Προκόπι (Ουργκιούπ) είναι μία μικρή πόλη της Καππαδοκίας. Η ονομασία Ουργκιούπ αποτελεί την τουρκική εκδοχή του ελληνικού ονόματος Προκόπι. Η πόλη βρίσκεται πάνω σε οροπέδιο και σε ύψος 1.200 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, κοντά στον ποταμό Άλυ. Το κλίμα στην περιοχή είναι ξηρό, με βαρείς και ψυχρούς χειμώνες με συχνές χιονοπτώσεις, και θερμά καλοκαίρια. Σε μικρή απόσταση από τον οικισμό βρίσκονταν λατομεία γρανίτη και μαλακής πέτρας, η οποία χρησίμευε για το χτίσιμο των σπιτιών.

Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης είναι χτισμένο αμφιθεατρικά πάνω σε δύο μεγάλους βράχους. Στην κορυφή του ενός βράχου βρισκόταν παλιό φρούριο, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να καλείται το Προκόπι από τους κατοίκους της γύρω περιοχής και «Κάστρο» και οι κάτοικοί του «Καστρινοί». Τα παλαιότερα σπίτια ήταν υπόσκαφα, λαξευμένα, δηλαδή, στο μαλακό βράχο, όπως συνέβαινε και σε πολλούς άλλους οικισμούς της Καππαδοκίας. Τα νεότερα ήταν συχνά υπέργεια, χτισμένα και αυτά πάνω στο βράχο. Οι περισσότερες λαξευτές κατοικίες με την πάροδο του χρόνου εγκαταλείφθηκαν και αντικαταστάθηκαν από υπέργειες.

Η σύνθεση του πληθυσμού ήταν μουσουλμάνοι, τουρκόφωνοι Ρωμιοί, χριστιανοί ορθόδοξοι και λίγοι Αρμένιοι.

Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ξενοφάνης» το 1905 οι μουσουλμάνοι του Ουργκιούπ έφταναν τους 10.000 και οι χριστιανοί τους 5.000 κατοίκους. Πάντως, οι χριστιανοί που ήλθαν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες αριθμούσαν 604 οικογένειες, οι οποίες περιελάμβαναν 2.321 άτομα. Οι συνοικίες της πόλης ήταν διαχωρισμένες ανάλογα με τις εθνοθρησκευτικές ομάδες. Έτσι, έχουν καταγραφεί 5 χριστιανικές συνοικίες και 12 μουσουλμανικές.

Εκκλησιαστικά το Προκόπι υπαγόταν στη μητρόπολη Καισαρείας. Η πόλη διέθετε τρεις ναούς, του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Βασιλείου και του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου. Στον τελευταίο φυλασσόταν και το λείψανο του Οσίου, η λατρευτική τιμή του οποίου είχε εξαπλωθεί στη γύρω περιοχή, τόσο μεταξύ των χριστιανών, όσο και μεταξύ των μουσουλμάνων.

Στη διάρκεια του 19ου αιώνα στο Προκόπι λειτουργούσε ελληνικό αλληλοδιδακτικό σχολείο αρρένων και παρθεναγωγείο με συνολικό αριθμό μαθητών και μαθητριών περίπου στους 250. Το 1904 και τα δύο σχολεία αναβαθμίστηκαν.Λειτουργούσαν πλέον αντίστοιχα ως ελληνική επτατάξια αστική σχολή αρρένων με 230 μαθητές και ελληνικό εξατάξιο παρθεναγωγείο με 120 μαθήτριες, ενώ είχε ιδρυθεί και νηπιαγωγείο. Εκτός από τα μαθήματα στην ελληνική, σύμφωνα με το πρόγραμμα του Πατριαρχείου, τα παιδιά διδάσκονταν τουρκικά και γαλλικά από την τετάρτη δημοτικού, ενώ από το 1917 προστέθηκε και η τουρκική ιστορία. Άλλα μαθήματα ήταν η γυμναστική, η ωδική, η χειροτεχνία και η λογιστική.

Ευτυχώς, οι κάτοικοι του Προκοπίου και γενικότερα της Καππαδοκίας δεν γνώρισαν το βίαιο ξεριζωμό από τα πάτρια εδάφη τους, όπως συνέβη με τον ελληνισμό του Πόντου, της Σμύρνης και άλλων πόλεων της Μικράς Ασίας, όπου επίσης ζούσε σημαντικός ελληνικός πληθυσμός. Σε αυτούς δόθηκε η ευκαιρία να μπορέσουν να μεταφέρουν κάποια από τα πολύτιμα υπάρχοντά τους στη νέα τους πατρίδα το 1924.Συνοδός τους στο ταξίδι της μετανάστευσης υπήρξε και το λείψανο του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου.

Οι περισσότεροι πρόσφυγες (ανταλλάξιμοι) από το Προκόπι οδηγήθηκαν στην Εύβοια, στη θέση Αχμέτ Αγά, όπου εγκαταστάθηκαν και έφτιαξαν ένα νέο οικισμό, που του έδωσαν το όνομα της πόλης που άφησαν πίσω.

*Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Μ. Ασία
Διοικητικό Συμβούλιο

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. κ. Χρυσόστομος, Πρόεδρος

Τακτικά Μέλη:Ηλίας Παπαγεωργίου
Δημήτριος Τζιμώκας
Νικόλαος Ενωτιάδης
Απόστολος Μπαλάτσος

Αναπληρωματικά Μέλη:Σοφία Στεργίου
Βασίλης Μαϊσόγλου
Μαριάνθη Κοντογιάννη
Κωνσταντίνα Γκούρλη
Συντελεστές δημιουργίας Μουσείου

Εκπόνηση & εκτέλεση μουσειολογικής & μουσειογραφικής μελέτης:

Ηλίας Παπαγεωργίου, συντηρητής αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, ιστορικός τέχνης

Παντελής Φελέρης, συντηρητής αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, μουσειογράφος

Μαρια Κοντάκη, συντηρήτρια αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, μουσειογράφος

Γραφιστικός σχεδιασμός & δημιουργία λογότυπου Μουσείου: Φοίβος Παπαγεωργίου

Κατασκευή προθηκών & εκθεσιακού εξοπλισμού: Μ+Υ Glass Solutions
Κατάλογος Μουσείου

https://oir.gr/moyseio/mikrasiatikou-politismou/

Για ποιους θεωρείται Προστάτης o Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος;

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος και η παρηγοριά στους δοκιμαζόμενους

Σε μια εποχή γεμάτη συγκρούσεις και αιχμαλωσίες, ξεχώρισε η μορφή του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου.

Ο Ιωάννης, βίωσε ο ίδιος την σκληρότητα του πολέμου, αιχμαλωτίστηκε και υπέμεινε δεινά ως σκλάβος.

Μέσα από την δοκιμασία του, όμως, ο Ιωάννης βρήκε καταφύγιο στην πίστη του. Η ακλόνητη αφοσίωσή του στο Θεό, τον μετέτρεψε σε φάρο ελπίδας για τους υπόλοιπους αιχμάλωτους.

Η φήμη του για την καλοσύνη, την ταπεινοφροσύνη και την αντοχή του, διαδόθηκε γρήγορα. Σιγά σιγά, ο Ιωάννης καθιερώθηκε ως προστάτης των αιχμαλώτων, προσφέροντας παρηγοριά και ψυχική δύναμη σε όσους υπέφεραν.

Παρότι η ιστορία του Ιωάννη ξεκίνησε στα πεδία μάχης, η φήμη του αγγίζει πλέον και όσους βιώνουν ασθένειες. Η ακλόνητη πίστη του και η αστείρευτη συμπόνια του, τον καθιστούν σύμβολο ελπίδας για όσους παλεύουν με ανίατες ασθένειες.

Σε έναν κόσμο γεμάτο πόνο και απελπισία, ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος υψώνεται ως φάρος παρηγοριάς, υπενθυμίζοντάς μας την δύναμη της πίστης και της Θείας Παρηγοριάς, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, «Η ευωδία του ιερού λειψάνου έχει πλημμυρίσει το Ναό ολόκληρο…»!(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Απόσπασμα επιστολής (7.6.1977) του μακαριστού π. Ιωάννου Βερνέζου, προϊσταμένου του ιερού Προσκυνήματος του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου.

«…Όταν φθάσαμε στο τελευταίο άμφιο, το κατασάρκιο, αυτό που ακουμπά κατ’ ευθείαν στο σώμα του Οσίου [του οσίου Ιωάννη του Ρώσσου], το ιερό δέος κατέλαβε τις ψυχές μας.

Αργά αρχίσαμε να λύνουμε τις κορδέλες. Το ιερό λείψανο ευρίσκεται μπροστά μας τώρα, όπως η χάρις του Παναγίου Πνεύματος το χάρισε στην ανθρωπότητα όλη. Αγιασμένο και μυρωμένο.

Ακέραιο σώμα ενός άγιου του Χριστού! Μένουμε όλοι βουβοί. Ο σεβασμιώτατος με τη
μούσα σκουπίζει το πρόσωπο του Αγίου και οι ιερείς το υπόλοιπο σώμα.

Η αγωνία κορυφώθηκε όταν σηκώσαμε το πανάγιο σώμα στα χέρια μας και αρχίσαμε να φορούμε τα νέα άμφια κεντημένα από πονεμένες ψυχές. Η ευωδία του ιερού λειψάνου έχει πλημμυρίσει το Ναό ολόκληρο.

Νομίζει κανείς πως κάποια πηγή με άρωμα άνοιξε και τρέχει διαρκώς.

Τότε ανοίγουν οι πόρτες της Εκκλησίας. Οι πιστοί που ήσαν απ’ έξω παρακολουθούν με αλλοιωμένα τα πρόσωπα από την ιερή θέα, πλησιάζουν κλαίγοντας.

Ο σεβασμιώτατος στέκεται στην ωραία πύλη και δίδει βαμβάκι σε όλους για ευλογία.

Έντεκα παρά τέταρτο το βράδυ η ιερή λάρνακα μπαίνει στη θέση της, κλείνει ο Ναός
και μέχρι σήμερα η ευωδία και η χαρά δεν έχει φύγει από επάνω μας.

Ο Άγιος Βασίλειος λέγει ότι όποιος ακουμπά στα ιερά λείψανα παίρνει αγιασμό· «λαμβάνει τινά μετουσίαν», παίρνει χάρη Θεού που ευρίσκεται μαζί με τα ιερά λείψανα. Ακόμη και ο
τόπος είναι άγιος και αυτοί που πλησιάζουν αγιάζονται.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι και η σκόνη που είναι επάνω στα ιερά λείψανα θαυματουργεί.

Άλλος άγιος της Εκκλησίας μας λέγει ότι και ο αέρας που ακουμπά στα ιερά λείψανα είναι αγιασμένος. Και ο ιερός Χρυσόστομος έλεγε στους χριστιανούς να πηγαίνουν συχνά εκεί που βρίσκονται ιερά λείψανα και να τα ασπάζονται πιστεύοντας ότι τα πνευματοφόρα και χριστοφόρα λείψανα θα τους αγιάζουν, θα τους γιατρεύουν από ανίατες αρρώστιες και θα βρίσκουν ανακούφιση και παρηγοριά σε πολλά βάσανα της ζωής τους.

Να ευχαριστήσετε τον Όσιο που κρατάτε στα χέρια σας αυτό το τεμάχιο των αμφίων
Του που δεκαετίες τα φορούσε. Τοποθετείστε το στο πιο ιερό μέρος του σπιτιού σας και
όποτε αισθάνεσθε την ανάγκη, με ευλάβεια να το ασπάζεσθε και να το ακουμπάτε όπου
το σώμα σας πονεί.

Είθε ο θαυματουργός Ομολογητής της πίστεώς μας Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, να
είναι πάντα μαζί μας».

Από το περιοδικό, «Σύναξη», τριμηνιαία έκδοση σπουδής στην Ορθοδοξία, τεύχος 4, 1982.

Ευχή για προστασία !! 

Αγίου ΙΩΑΝΝΟΥ του ΡΩΣΟΥ

Ποίημα Δανιὴλ Μοναχοῦ)-Ψαλμὸς ῥμβ΄ (142)-Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου. Καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος, καὶ ἠκηδίασεν τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου.

Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι.Ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τὸ πνεῦμά μου. Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ΄ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μοι τὸ πρωῒ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοὶ ἤλπισα. Γνώρισόν μοι Κύριε, ὁδὸν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ᾖρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου. Τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου, καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου. Καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.

Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. (Τετράκις)

Ἦχος δ’ (Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ)
Τῷ Ἰωάννῃ, οἱ πιστοὶ νῦν προσδράμωμεν, οἱ ἐν δεινοῖς καὶ συμφοραῖς, καὶ προσπέσωμεν, ἐν εὐσεβείᾳ κράζοντες, ἐκ βάθους ψυχῆς· Ὅσιε, βοήθησον, ἐφ’ ἡμῖν σοῖς ἱκέταις, πρόφθασον καὶ λύτρωσαι τῆς παρούσης ἀνάγκης, μὴ παραβλέψῃς δέησιν οἰκτρὰν τῶν προσφευγόντων τῇ σκέπῃ σου, Ἅγιε.
Δόξα πατρί…. «Ἀπολυτικὸν»
Ἦχος δ’ (Ταχὺ προκατάλαβε)
Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε, πρὸς οὐρανίους μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον, τὸ σκῆνός σου Ὅσιε. Σὺ γὰρ ἐν τῇ Ἀσίᾳ, ὡς αἰχμάλωτος ἤχθης, ἔνθα καὶ ᾠκειώθης, τῷ Χριστῷ Ἰωάννη. Αὐτὸν οὖν ἱκέτευε σωθῆναι τάς ψυχὰς ἡμῶν.

Καὶ νῦν «Θεοτοκίον»
Οὐ σιωπήσομεν, ποτέ, Θεοτόκε, τάς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι, εἰ μὴ γὰρ Σὺ προίστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐρρύσατο, ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δὲ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα , ἐκ Σοῦ, σοὺς γὰρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ψαλμὸς Ν΄ (50)
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα Ἔλεός Σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ παντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα κσι τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καὶ καὶ καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀπορρίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου, καὶ τὸ πνεῦμά Σου τὸ ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου, καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με . Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ Σὲ ἐπιστρέψουσι. Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν Σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε , ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα. Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν Σου μόσχους.


ᾨδὴ α’ (Ἦχος πλ. δ’ ) «Ὑγρὰν διοδεύσας….»
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Δειναῖς πιεζόμενος, συμφοραῖς, πρὸς σὲ ἐπιρρίπτω, καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχήν, δεόμενος σοῦ, ὅσιε Πάτερ, ἐκ λυπηρῶν καὶ δεινῶν με λυτρώσασθαι.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Σαρκός με τοῦ κλύδωνος προσβολή, μάκαρ Ἰωάννη, ἐκταράττει διηνεκῶς, εἰρήνευσον πάτερ τῇ γαλήνῃ, ταῖς τοῦ Θεοῦ συμπαθέσι πρεσβείαις σου.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι
Δαιμόνων τὰ στίφη τὰ πονηρά, καταπολεμοῦσι, τὸν σὸν δοῦλον ἀνηλεῶς, κατάλυσον τούτους τῇ δυνάμει, τῇ του Σταυροῦ φιλανθρώποις πρεσβείαις σου.
Καὶ νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμὴν
Παρθένε, ἡ πύλη ἡ του Θεοῦ, ἄνοιξόν μοι πύλην, εὐσπλαχνίας καὶ ἐκ πυλῶν, τῆς θανατηφόρου ἁμαρτίας, τῇ μητρικῇ παρρησίᾳ σου ῥῦσαί με.


ᾨδὴ γ ‘ «Οὐρανίας ἁψῖδος….»
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Πονηρίας ἀνθρώπων ὀδυνηρῶν πάντοτε, ἀπειλὰς πνεόντων δυσφήμως, σύ με διάσωσον, τὴν αὐτῶν θηριώδη μανίαν διασκεδάσας, εὐσεβῶν τὸ στήριγμα, πάτερ πενένδοξε.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι
Εὐτρεπίσας πανσόφως τὸ τῆς ψυχῆς οἴκημα, καὶ διαφερόντως κοσμήσας, θεομακάριστε, χάριν τοῦ Πνεύματος εἰσδεδεγμένος ὡράθης, καὶ φωτὸς πληρέστατος, ὡς στῦλος πύρινος.
Καὶ νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμὴν
Καθαρᾶς παρθενίας ἀποπεσών, Πάναγνε, ὅλως ἐμολύνθην τῷ πάθει, τῆς ἀσωτίας μου, ἡ τετοκυῖα Κριτήν, ἁμαρτανόντων ἀνθρώπων, πάσης κατακρίσεως, Παρθένε, σῶσόν με.


Διάσωσον ἀπὸ κινδύνων τοὺς δούλους σου, Θεοφόρε, τοὺς ἐν πίστει εἰλικρινεῖ πρὸς Σὲ καταφεύγοντας, ὡς ἕτοιμον βοηθὸν ἐν ἀνάγκαις.

Ἐπίβλέψον ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.
«Πρεσβεία θερμή»
Προστάτης θερμὸς καὶ πύργος ἀπροσμάχητος, ἐδείχθης, σοφέ, τοῖς πίστει ἐκβοῶσί σοι, καὶ σεπτῶς κραυγάζουσι, Θεοφόρε Ἰωάννη, πρόφθασον καὶ ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀεὶ τῇ Τριάδι παριστάμενος.

ᾨδὴ δ’ «Εἰσακήκοα Κύριε….»
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Ἰαμάτων χαρίσματα, τῷ σεπτῷ τεμένει σου οἱ προσφεύγοντες, ἀρυόμεθα εὐφρόσυνα, καὶ δοξάζομέν σε θαυματόβρυτε.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Καππαδόκων συστήματα, καὶ τῶν Προκοπέων πλήθη τὰ εὐλαβῆ, ἀντιλήπτορα γινώσκουσι, καὶ προστάτην πάντες εὐφημοῦσί σε.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι
Διαβὰς ἀνδρικότατα, νέφος τῆς σαρκός σου διὰ τῆς πράξεως, εἴσω γέγονας ἀοίδιμε, τοῦ φωτὸς τοῦ θείου, ὡς ἐπόθησας.
Καὶ νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμὴν
Οἶκος γέγονας, ἄχραντε, τοῦ Θεοῦ τῶν ὅλων ὡς Ἀειπάρθενος, οἶκον ὅθεν με ἀνάδειξον, ἀρετῶν ἐνθέων, θείᾳ χάριτι.


ᾨδή ε’ «Φώτισον ἡμᾶς….»
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Φρούρησον ἡμᾶς ταῖς πρεσβείαις σου, μακάριε, καὶ τῷ βραχίονί σου τῷ κραταιῷ, πικροὺς δαίμονας κατάβαλε, ὑπερθαύμαστε.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Δώρησαι ἡμῖν, τὴν ὑγείαν δεομένοις σου, καὶ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ἀεί, καὶ τὴν μυρίπνοον ῥῶσιν, πάτερ πανόλβιε.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι
Ἴασαι λαὸν προσδραμόντα σοι, θαυμάσιε καὶ λοιμικῆς νόσου καὶ πυρετῶν, καὶ ἀλγηδόνων παντοίων ὅλως διάσωσον.
Καὶ νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμὴν
Χαίρει ἐπὶ σοί, Θεοτόκε, κτίσις ἅπασα, τῶν Ἀγγέλων τὰ συστήματα, καὶ τῶν ἀνθρώπων γλῶσσαι πᾶσαι δοξάζουσι.

ᾨδὴ στ’ «Τὴν δέησιν, ἐκχέω..»
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Θαυμάτων σε θησαυρὸν ἐπίσταμαι, καὶ πηγὴν τῶν ἀγαθῶν, Ἰωάννη, ἀρρωστιῶν, ἰατρεύοντα πάθη, καὶ ἐνεργείας δαιμόνων ἐλαύνοντα, καὶ δέομαι σωθῆναι νῦν, ἐκ φθορᾶς με κακῶν, χαριτώνυμε.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Προστάτιν σε τῶν πτωχῶν κηρύττομεν, καὶ φρουρὸν Καππαδοκίας ἁπάσης, τῶν πειρασμῶν διαλύοντα ὄχλον, καὶ δυσσεβῶν ἐπηρείας διώκοντα, καὶ πάντας νῦν τοὺς εὐσεβεῖς, τῶν δεινῶν λυτρωθῆναι δεόμεθα.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι
Λιμένα σε ἐν κινδύνοις ἔχομεν, καὶ ἐν θλίψεσι προστάτην, παμμάκαρ, καὶ παντελῆ συμφορῶν σωτηρίαν, καὶ ποταμὸν δωρεῶν ἀνεξάντλητον, καὶ βρύσιν εὐεργεσιῶν, καὶ πηγὴν ἰαμάτων ἀέναον.
Καὶ νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμὴν
Ἀγκάλαις σου καὶ μαστοῖς, ὦ Δέσποινα, τῷ Υἱῷ σου μεσιτεύουσι δεῖξον, σοῖς τέκνοις τὰ ἐκείνου Παρθένε, σταυρὸν καὶ λόγχην καὶ σπόγγον καὶ κάλαμον, οὕτως δ’ ἱλέωσον αὐτόν, ἐφ’ ἡμῖν τοῖς πολλὰ ἁμαρτήσασι.


Διάσωσον ἀπὸ κινδύνων τοὺς δούλους σου, Θεοφόρε, τοὺς ἐν πίστει εἰλικρινεῖ πρὸς Σὲ καταφεύγοντας, ὡς ἕτοιμον βοηθὸν ἐν ἀνάγκαις.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παρρησίαν.
«Κοντάκιον»
Προστασία τῶν Χριστιανῶν ἀκαταίσχυντε, μεσιτεία πρὸς τὸν ποιητὴν ἀμετάθετε, μὴ παρίδῃς ἁμαρτωλῶν δεήσεων φωνάς, ἀλλὰ πρόφθασον ὡς ἀγαθή, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν τῶν πιστῶς κραυγαζόντων σοι· Τάχυνον εἰς πρεσβείαν καὶ σπεῦσον εἰς ἱκεσίαν, ἡ προστατεύουσα ἀεί, Θεοτόκε, τῶν τιμώντων σε.

«Προκείμενον»
Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.
«Στίχος» Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον……..»



«Εὐαγγέλιον»
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἔστη ὁ Ἰησοῦς ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς Ἰουδαίας καὶ Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος· οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν, καὶ οἱ ὀχλούμενοι ὑπὸ πταισμάτων ἀκαθάρτων, καὶ ἐθεραπεύοντο. Καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ’ αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας. Καὶ αὐτὸς ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ ἔλεγεν· «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν ὅτι χορτασθήσεσθε. Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν ὅτι γελάσετε. Μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Χαίρετε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ».

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι
Ταῖς του σοῦ Ὁσίου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καὶ νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμὴν
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων

«Προσόμοιον»
«Στίχος» Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα Ἔλεός Σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου

Μὴ ἀποστερήσῃς με, τῆς σῆς θερμῆς προστασίας, Ἰωάννη ὅσιε ἀλλὰ θραῦσον δέομαι τῇ ἰσχύΐ σου, θράση τὰ ἀνίσχυρα, καὶ τὰ τοξεύματα, τῶν δαιμόνων τὰ ἀνέλπιστα, νόσων ἀπάλλαξον, καὶ πειρατηρίων καὶ θλίψεων, καὶ πάντας ἐλευθέρωσον, τῶν σατανικῶν ἐπιθέσεων, ἵνα σὲ γεραίρω, καὶ πόθῳ ἀνυμνῶ καὶ προσκυνῶ, καὶ μεγαλύνω σου, Ἅγιε, ἔργα τὰ θεάρεστα.

ᾨδὴ ζ’ «Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας»
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Τὴν ψυχὴν θυμηδίας, καὶ χαρᾶς ἁπάσης ἀνάδειξον ἔμπλεω, θέοφρον Ἰωάννη, τῶν σὲ θερμῶς ὑμνούντων, καὶ βοᾷν ἀεὶ δίδαξον· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Λαμπρυνθεὶς τῷ σῷ πάθει, σκοτισθέντα με ἁμαρτήμασι λάμπρυνον, τὸν πόθῳ προσιόντα, τῷ σῷ σεπτῷ λειψάνῳ, καὶ κραυγάζειν ἀξίωσον· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι
Πειρασμῶν καὶ κινδύνων, καὶ ἀνάγκης καὶ θλίψεως ἐλευθέρωσον, καὶ βλάβης τῶν δαιμόνων, τοὺς σῇ σεπτῇ θαρροῦντας, καὶ ἐν πίστει κραυγάζοντας· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.
Καὶ νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμὴν
Τῶν ἀνθρώπων ὁ πλάστης, ἐν γαστρί σου σκηνώσας, Θεοχαρίτωτε, ἁπάντων προστασίαν, τῶν ζάλαις κλονουμένων, καὶ βοώντων ἀξίωσον· ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

ᾨδὴ η’ «Τὸν Βασιλέα…»
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Τοῖς ποντουμένοις βιοτικαῖς τρικυμίαις, χεῖρα δίδου, παμμάκαρ, ὑμνοῦσι, καὶ ὑπερυψοῦσι Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Τῶν σῶν λειψάνων τῶν εὐαγῶν ἁπτομένους, εὐωδίας πλήρωσον θείας, Κύριον ὑμνοῦντες πιστῶς εἰς τοὺς αἰῶνας.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι
Τοὺς δεομένους ἐκτενῶς, Θεοφόρε, καὶ τὴν χάριν αἰτοῦντας προσδέχου, καὶ δοξολογούντας Θεὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.
Καὶ νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμὴν
Τῶν μολυσμάτων μου τὴν καρδίαν, Παρθένε, μετανοίας καθάρισον νίπτροις, ἵνα σὲ δοξάζω εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.


ᾨδὴ θ’ «Κυρίως Θεοτόκον…»
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Ἀστέρα, Ἰωάννη, σὲ σημειοφόρον, ὁμολογοῦμεν ἡμῖν φῶς αὐγάζοντα, οἱ εὐσεβεῖς ὀρθοδόξως Χριστῷ λατρεύοντες.
Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν
Ἐν σάλῳ, Θεοφόρε, τοῖς κυματουμένοις, πολλῶν κακῶν σοῖς ἱκέταις βοήθησον, διασκεδάζων τὰ βέλη τοῦ πολεμήτορος.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι
Τὴν δέησίν μου δέξαι, τοῦ ταπεινωθέντος καὶ χαλεπῶν, Θεοφόρε, κακώσεων, καὶ ἁμαρτίας με λύτρωσαι.
Καὶ νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμὴν
Ἐλπίδα σωτηρίας, τῶν ἐκπεπτωκότων, αἱ γενεαί, Θεοτόκε, γινώσκουσαι, διὰ παντὸς ὁμοφρόνως σὲ μακαρίζουσι.
Τὸ «Ἄξιόν ἐστιν»
καὶ τὰ ἀκόλουθα Μεγαλυνάρια
Τοὺς συναθροισθέντας τῷ σῷ ναῷ, ἀοράτων πάντας, ὁρατῶν τε ἐπιβουλῆς, ἡμᾶς τυραννούντων, δεόμεθα ῥυσθῆναι, ὑπὸ τὴν σὴν αἰγίδα, θερμῶς προσφεύγοντας.

Τὰ πεπυρωμένα βέλη ἐχθροῦ, βροτοκτόνου, πάτερ, ἀπομάκρυνον ἀφ΄ἡμῶν, ταῖς πρὸς τὴν Τριάδα, θερμαῖς σου ἱκεσίαις, ὅπως ῥυσθέντες τούτων, σὲ μεγαλύνωμεν.

Τὸν ἀστέρα πάντες τὸν φαεινόν, τὸν ἐκ Προκοπίου, ἀπαστράψαντα νοητῶς, ὁσίων τὸ κλέος, καὶ Καππαδόκων δόξαν, τὸν θεῖον Ἰωάννην, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Αἴτησαι εἰρήνην παρὰ Θεοῦ, πνευμάτων γαλήνην, μέχρι τέλους ὑπομονήν, ψυχῶν σωτηρίαν, ἡμῖν τοῖς σοῖς ἱκέταις, τοῖς εὐφημοῦσι πόθῳ, τὰ σὰ θαυμάσια.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ Δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμάς.

«Ἀπολυτίκιον»
Ἦχος δ’ (Ταχὺ προκατάλαβε)
Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε, πρὸς οὐρανίους μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον, τὸ σκῆνός σου Ὅσιε. Σὺ γὰρ ἐν τῇ Ἀσίᾳ, ὡς αἰχμάλωτος ἤχθης, ἔνθα καὶ ᾠκειώθης, τῷ Χριστῷ Ἰωάννη. Αὐτὸν οὖν ἱκέτευε σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

«Ἀπόλυσις καὶ ψάλλομεν τὰ ἑξῆς»

Ἦχος β’ (Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου)
Δεῦτε προσκυνήσωμεν, πιστοί, καὶ μετ’ εὐλαβείας καὶ πόθου κατασπαζόμενοι, λείψανον περίσεπτον καὶ πανυπέρτιμον, Ἰωάννου θεόφρονος, ἁγνίσωμεν χείλη, ὄμματα καὶ μέτωπα, καὶ ἱκετεύσωμεν, ὅπως καὶ ἡμᾶς ἀξιώσῃ, τέλους σωτηρίου καὶ θείου, ταῖς αὐτοῦ πρὸς Κύριον δεήσεσιν.

Ἄνω τῶν Ἀγγέλων τοῖς χοροῖς, καὶ τῶν ἀθλοφόρων τοῖς δήμοις, ἡ σὴ ἁγία ψυχή, τέρπεται μακάριε, καὶ συναγάλλεται, καὶ ὁσίων τοῖς πλήθεσι, χοροῖς προφητῶν τε, καὶ ἱεραρχῶν ὁμοῦ τοῖς θείοις τάγμασι, κάτω δὲ τὸ πάνσεπτον σῶμα, ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς ἐπαξίως, ὑφ’ ἡμῶν τιμώμενον δοξάζεται.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Το θαύμα του Άγιου Ιωάννη του Ρώσσου- Ανθή Βούλγαρη: «Όταν μπήκα στο χειρουργείο είδα μια μορφή, δεν έχω δει πιο όμορφο άντρα, ήταν ο Άγιος

Το θαύμα που έχει βιώσει, όταν έκανε το σοβαρό χειρουργείο στο κεφάλι, προκειμένου να αφαιρεθεί ένας καλοήθης όγκος εξομολογήθηκε η Ανθή Βούλγαρη.
Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια της δημοσιογράφου και παρουσιάστριας του Mega “όταν είχε έρθει η ώρα να κάνω το χειρουργείο, είχε πει ο γιατρός ότι πρέπει να μπω στην εντατική. Ήταν ένα 8ωρο χειρουργείο. Όταν μπήκα και βγήκα κατάλαβα ότι είχαν τελειώσει όλα και είδα μια πολύ όμορφη μορφή, δεν έχω δει πιο όμορφο άντρα, πολύ φωτεινό, και κατάλαβα ότι είναι ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, χωρίς να έχω πάει ποτέ στο μοναστήρι του”.

Η Ανθή Βούλγαρη είδε τη μορφή του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου
Και συμπλήρωσε “όταν βγήκα από το χειρουργείο, δεν μπήκα στην εντατική και όταν βγήκα είδα την εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου. Είναι προστάτης μου από τότε».